Nie wierzcie bliźniaczkom (The Parent Trap)

Z początkiem roku szkolnego 1998 roku na ekranach kin pojawiła się romantyczna komedia Nancy Meyers The Parent Trap. Nie było to pierwsze spotkanie reżysera z kompozytorem Alanem Silvestri. Trzy lata wcześniej Charles Shyer wyreżyserował familijną komedię Father of the Bride 2. Producentem filmu była właśnie Nancy Meyers, a muzykę napisał Pan Silvestri. Teraz postanowiła kontynuować współpracę. Na marginesie wspomnijmy, że dwa lata po The Parent Trap powstał What Women Want, a na grudzień 2003 roku Alan Silvestri przygotowuje muzykę do kolejnej romantycznej komedii Pani Meyers.

Muzyka Alana Silvestri do komedii romantycznych raczej rzadko ukazuje się na soundtrackach zawierających tylko "original score". Najczęściej są to albumy z komercyjnymi piosenkami z filmu plus jedna lub dwie suity instrumentalne. The Parent Trap jest pozytywnym wyjątkiem. Hollywood Records zaoferowało nam niemal 40 minut muzyki ilustracyjnej.

Specjalny bonus mamy już na początku. Króciuteńki, 16-sekundowy sygnał - fanfary Walt Disney Pictures autorstwa kompozytora.

Ciekawostką niech będzie fakt, że suita z wszystkimi tematami wiodącymi została tutaj umieszczona już na samym początku - Suite From The Parent Trap. W czasie ponad 7 minut Alan Silvestri zaprezentował nam trzy podstawowe tematy przewodnie - pierwszy, triumfalny rozpisany na sekcje smyczkowe i klarnet, drugi to motyw jazzowy na trąbkę, ^*smyczki i typową dla tego klimatu perkusję, zaś trzeci to motyw nostalgiczny na fortepian i gitarę, bardzo przypominający stylowo klimat z Forrest Gump, czy Contact. Zresztą powyższe tematy będą regularnie przewijać się przez cały film, choć nie będą jedyne.

Obok tych tematów głównych mamy tu też inne motywy. Przykładem niech będą brzmiące bardziej popowo, dynamiczne utwory Changes i Vineyard Suite gdzie dominuje gitara, basy, fortepian i perkusja. Mnie to bardzo przypominało styl Hansa Zimmera z Driving Miss Daisy (1989). Kolejną nowością są klimaty karaibskie na początku utworu She`s Gone, choć potem kompozytor powraca do brzmienia romantycznego. Alan zaprezentował nam także instrumentalne nawiązanie do Wolfganga Amadeusza Mozarta, gdzie orkiestra pulsuje z niezwykłą siłą. Szkoda, że niecałą minutę.

Opisywanie poszczególnych utworów na soundtracku byłoby niewskazane. Każdy z nich prezentuje sobie tylko typowy urok i klimat. Stworzone przez Alana Silvestri tematy wiodące, w różnych aranżacjach i wzbogacone dodatkowymi podtematami, brzmią naprawdę świetnie, lekko, wzruszająco, optymistycznie. Instrumentarium jest dobrane wzorowo. Pełno tu klasycznych już smyczków, klarnetów, fortepianów, które zostały uzupełnione gitarą i jazzową orkiestrą (bardzo charakterystyczną w komediach Alana Silvestri). Na zakończenie, standardowo już, mamy suitę z głównymi tematami przewodnimi, choć tym razem w nieco krótszej niecałej 4-minutowej aranżacji - Finale.

Alan Silvestri jest mistrzem w komponowaniu słodkich melodii, a The Parent Trap jest ich pełne. Można jednak zaryzykować stwierdzenie, że tych słodkości jest nawet ciut za dużo. Przydałoby się więcej elementów poważniejszych i bardziej dynamicznych, które stanowiłyby doskonały przerywnik między tymi wszystkimi romantycznymi wstawkami. Te niemal 40 minut wzruszających melodii może niektórych po prostu znużyć. Z tego m.in. powodu "The Parent Trap" nie stał się klasycznym soundtrackiem z gatunku komedii romantycznej. Ale jest na pewno jednym z najlepszych i każdemu kto lubi romantyczną muzykę mogę polecić ten ^*score bez wahania. ^*original score

Tweet