Droga do zatracenia (Road to Perdition)

Thomas Newman słynie z niezwykłego minimalizmu i atmosfery nostalgii, które dominują w jego pracach. Mimo skromnych instrumentacji potrafi on zwykle wykrzesać z muzyki wiele emocji. W Road to Perdition, Newman poniekąd wraca do muzyki bardziej symfonicznej, ale i tak oscylującej na granicy minimalizmu.

Po dużą orkiestrę sięga on w chwilach pasji, podkreślając naprawdę dramatyczne momenty. Ale większa część tego soundtracku przyczyniła się do budowania gęstej, złowieszczej atmosfery jaka panuje w filmie. Niestety poza ekranem partytura Newmana nie radzi sobie już tak dobrze.

Kompozytor (nie poraz pierwszy) sięgnął po całą gamę instrumentów etnicznych. Dzięki nim buduje tematy nawiązujące do kultury irlandzkiej - co jest oczywiście istotne dla fabuły filmu. Tu wyróżnia się utwór Rock Island, 1931 o silnym zabarwieniu folkowym. Wykonywany przez irlandzkie dudy i mandolinę na pierwszym planie, prezentuje piękną melodię, którą usłyszymy jeszcze kilka razy, lecz w bardzo odmiennej aranżacji. Ten utwór znacząco wyróżnia się na tle całości, dzięki dynamice, energii i pozytywnemu brzmieniu.

Dalej nie natrafimy na utwory pozytywne. Dominuje atmosfera melancholii, niepewności, a chwilami wręcz mroku. Tak jest np. w Murder (In Four Parts) - muzyka jest spokojna i prosta, ale pełna tajemniczości, a w dalszej części - mrocznej atmosfery. Utwór ten stopniowo nabiera tempa, atmosfera gęstnieje, ale Newman nie pozwala mu wybuchnąć.

I właśnie taka jest większa część tej płyty. Muzyka buduje napięcie lub wprowadza atmosferę nostalgii, ale rzadko dochodzi do dramatycznych kulminacji. I choć od strony technicznej kompozycje Newmana są bardzo dobre, to jednak 70 minut takiego suspensu to nieco za dużo. Trochę to zbyt monotonne. Road to Perdition to tytuł niezwykle ciężki, nie tylko przez atmosferę, ale też przez liczne ^*dysonanse, którymi Newman operuje.

Oryginalność także nie jest najmocniejszą stroną tego soundtracku. Nie raz usłyszymy motywy żywo przypominające muzykę z takich filmów jak American Beauty czy Fenomen - zwłaszcza w utworach melancholijnych, np. w Just the Feller.

Oprócz kompozycji Thomasa Newmana na płycie znalazły się trzy jazzowe utwory retro: 9, 18 i 23. Natiomast utwór Perdition skomponował John Williams, a wykonują go na fortepianie Tom Hanks i Paul Newman. Wszystkie pozostałe partie na fortepian wykonuje osobiście Thomas Newman.

Jeśli lubisz mroczny klimat, pełen tajemnicy i niepewności, lub jeśli słyszałeś i lubisz wcześniejsze kompozycje tego kompozytora, to także Road to Perdition powinno przypaść Ci do gustu.

Tweet