Wieczne echa (Eternal Echoes)

"Eternal Echoes" to album dźwięków, miejsc i rzeczy, które zawsze istniały i zawsze będą istnieć. Są bez początku i końca. Są nieskończone w naszej przeszłości i przyszłości. Pisarstwo mojego drogiego przyjaciela Johna O`Donahue zainspirowało mnie do napisania tego albumu. Chcę, aby stanowił on muzyczne odbicie jego słów.

Tak opisuje swoją inspirację w ostatnim "concept - albumie" John Barry - wspaniały angielski kompozytor muzyki filmowej. Eternal Echoes to niecodzienne zjawisko. Projekt oparty na i wyrosły z pomysłu - to refleksja nad poezją, ale i również - życiem samego kompozytora(tak jak to miało miejsce w przypadku "The Beyondness Of Things")."Eternal Echoes" kontynuuje nowy kierunek w twórczości Johna Barry`ego, który - na to wygląda - w ostatnich latach bardziej skupia się na tworzeniu niezależnych projektów, muzyki oderwanej od obrazu filmowego - choć bardzo mocno osadzonej w typowej dla niego stylistyce brzmień filmowych. Jak zwykle - od dziesięciu lat - nieodłącznym (prawie zawsze) "partnerem muzycznym" Johna Barry`ego jest English Chamber Orchestra. "Ten rodzaj wyjątkowej jedności..." - jak to ujął sam Barry - zadecydował o tym, iż współpraca ta miała miejsce osiem razy na przestrzeni ostatniej dekady.

Eternal Echoes to - oprócz tytułu - także nazwa pierwszej kompozycji na albumie. Jest nostalgiczna, mroczna - ale jakże wciągająca - z powtarzającym się, uporczywym motywem na fortepianie i - znakiem rozpoznawczym Barry`ego - charakterystyczną sekcją smyczkową. Aurę tajemniczości potęguje dodanie "anielskiego chóru". Urzeka piękne "staccato" fortepianu. Returning home jest prowadzona przez saksofon i dużo pogodniejsza w nastroju niż tytułowy Eternal Echoes. Następujący po niej Crazy dog - to już zaaranżowany wyłącznie na instrumenty smyczkowe utwór, bardzo prosty, bardzo wesoły - i tak samo miły dla ucha. Kolejne dwie kompozycje stanowią pewnego rodzaju interludium w jednolitej stylowo płycie - a to za sprawą ich jazzowego klimatu: Slow day - z westernową harmonijką ustną i Fred & Cyd ze "zwariowanym" saksofonem i przepięknym akompaniamentem fortepianu. Do dystyngowanego brzmienia Johna Barry`ego wracamy, słuchając poważnej Blessed Illusion, w której na plan pierwszy wybija się trąbka, jeden z ulubionych instrumentów angielskiego artysty (i przypomina Dances With Wolves). Tak cenioną przez wielu - i nie bez racji - wiolonczelę, z jej głębokim i "ciemnym" tonem możemy posłuchać w usypiającym Lullabying. Bogate aranżacje sekcji smyczkowej uwodzą słuchaczy przede wszystkim w Winning i Get Over It. W obydwu rolę pierwszoplanową na przemian z orkiestrą - gra flet. Zdecydowanie najpiękniejszy, moim zdaniem jest First steps - w którym znajduje się wszystko, co najlepsze u Johna Barry`ego - jakiego znamy z lirycznych kompozycji do epickich filmów z całej jego kariery: pełen optymizmu i nadziei utwór z fantastycznym i doskonale nawiązującym do tytułu ("Pierwsze kroki") zakończeniem... Jak można się domyślić ta kompozycja - jak i Lullabying powstały dzięki inspiracji, jaką jest dziewięcioletni syn Barry`ego - JonPatrick. Jedenasty, ostatni utwór to Elegy. Bardzo podobny do kompozycji z "Enigmy", nie bez powodu - bowiem obydwa dzieła powstawały w tym samym czasie: smutny, melancholijny i mroczny. Dominują wiolonczele i fortepian. Jest również pewne podobieństwo do pierwszego i tytułowego Eternal Echoes - spina razem z nim swoistą klamrą cały album.

Eternal Echoes to propozycja dla wszystkich, którzy szukają w muzyce czegoś głębszego, dla wszystkich, którzy cenią sobie doskonałe brzmienie symfoniczne. Należy do tych płyt, których trzeba słuchać kilka a nawet - kilkanaście razy, ażeby docenić wszystkie jej ukryte zalety. Refleksyjny styl, świetne wykonanie i niepokój, zagadka, pytanie... Lubię to enigmatyczne granie. ^*staccato

Tweet