Ława przysięgłych (Runaway Jury)

Hollywood uwielbia adaptować powieści Johna Grishama. Niemal co dwa lata do polskich kin trafiają filmy z nazwiskiem tego poczytnego pisarza w czołówce. Prawie każda z tych produkcji to porcja świetnego kina, że wymienię tu Czas zabijania, Klienta czy Firmę, Grishamowskie adaptacje otrzymywały w przeszłości dosyć dobre ilustracje muzyczne za sprawą Bernsteina, Grusina czy Shore`a. Niedługo do polskich kin zawita następny film na podstawie powieści Grishama - Ława przysięgłych. Wszystko wskazuje na to, że będziemy mieli do czynienia z kolejnym dramatem sądowym z elementami akcji. Reżyser Gary Fleder (Impostor, Nikomu ani słowa) do stworzenia ilustracji muzycznej poprosił Christophera Younga, który z tego co wiem, z kinem sądowym nie miał zbyt często do czynienia, za to bardzo dobrze czuje się w thrillerach.

Skomponowana przez Younga muzyka jest statyczna i stonowana, czyli taka jakiej zwykliśmy oczekiwać w kinie sądowym, a przy tym dosyć eklektyczna w brzmieniu. Young w większości utworów używa syntezatorów jako podkładu pod klasyczne instrumenty. Głównie w pierwszych kompozycjach wytworzył dosyć senną atmosferę amerykańskiego południa, za pomocą fortepianu, organów, gitary i smyczków, dodając do tego skąpe, lekko soulowe wokalizy Teresy James (Runaway Jury, Dumb Witness i Habeas Corpus). Nie zabrakło tutaj miejsca także dla paru lirycznych kawałków, zapewne asystujących w filmie związkowi Johna Cussacka i Rachel Weisz. Jako podstawę Young stosuje w nich fortepian i sekcję smyczkową. W większości kompozycji przeważają elementy bluesowo-countrowe, połączone z lekką elektroniką. W wielu przypadkach pan Young osiągnął dosyć ciekawe efekty, lecz jego muzyka nie wykracza poza polityczną poprawność i często ma się wrażenie, że gdzieś już to słyszeliśmy. Lekkim urozmaiceniem dla tego materiału jest szarpany ^*action score, obecny w Shark Tactics, Voir Dire i Fayeth in Fate no More. Częściowo zadowoli on słuchaczy lubiących dźwięk od ściany do ściany. Young miesza tutaj syntetyczne brzmienia, głośną perkusję i wirujące ^*smyczki, posiłkując się gdzieniegdzie brzmieniem sekcji dętej.

Runaway Jury to kompozycja wybitnie ilustracyjna. Muzyka pana Younga zapewne dobrze spisuje się w filmie, lecz poza nim to muzyczne rzemiosło traci bardzo wiele. Naturalnie można tu wyłowić wiele naprawdę dobrych, zgrabnych kompozycji, lecz w miarę czasu słuchacza zaczyna irytować brak wyraźnych tematów, małe nasycenie emocjami oraz bezpłciowość niektórych kompozycji. Często narzeka się, że Varese umieszcza na swoich soundtrackach za mało materiału muzycznego. W tym przypadku jest go zdecydowanie za dużo. Nic by się nie stało gdyby album był dwadzieścia minut krótszy. A tak muzyka po dwóch pełnych przesłuchaniach zaczyna wyraźnie nużyć. Dlatego też rekomenduje Runaway Jury prawie wyłącznie fanom Christophera Youga.

Tweet