Miasto Grzechu (Sin City)

Czerwiec tego roku zapowiada się bardzo ciekawie dla miłośników ekranizacji komiksów. Właśnie w tym miesiącu na ekrany polskich kin wejdą dwa filmy oparte na historiach obrazkowych jednego z największych ich twórców - Franka Millera. Mowa tu oczywiście o prequelu "Batmana", czyli filmie "Batman - Początek" w reżyserii Christophere`a Nolan`a, a także o "Mieście Grzechu" Roberta Rodriguza. Obie produkcje są również wydarzeniami w świecie muzyki filmowej. Chyba najbardziej oczekiwanym soundtrackiem jest w tej chwili "Batman..." skomponowany przez Hansa Zimmera i Jamesa Newtona Howarda. Nie mniej emocji wzbudza muzyczna ilustracja do "Miasta Grzechu" stworzona przez samego reżysera filmu, Greeme`a Revell`a oraz Johna Debney`a. I właśnie ten ^*score chciałbym opisać, gdyż został już wydany. Sam obraz wyświetlany jest na razie tylko w amerykańskich kinach i nie dane mi było go jeszcze obejrzeć. Podobnie jak inni kinomani muszę - jak już wcześniej wspomniałem - poczekać jeszcze dwa miesiące.

Być może pisanie recenzji muzyki do filmu bez jego obejrzenia jest mało profesjonalne. Jednak po zapoznaniu się z fabułą "Sin City", sylwetkami bohaterów a także zdjęciami można się domyślić klimatu, w jakim będzie utrzymany. Film, jak mniemam, jest mroczny, ciężki, mocny - i taka też jest do niego muzyka. Kompozytorzy wpletli w nią trochę rocka, jazzu, elektroniki a także motywów opartych na tradycyjnym, symfonicznym instrumentarium. Wszystkie style perfekcyjnie ze sobą połączyli tworząc spójną całość, idealnie oddającą nastrój opowieści. Należy przy tym podkreślić, że mimo iż autorami muzyki są aż trzej artyści, to udało im się do tego stopnia ujednolicić styl, że bardzo trudno rozszyfrować, który z nich napisał kolejny utwór. Po tych pochwałach przyszedł czas wyjaśnić, że mimo wszystko jest to muzyka czysto ilustracyjna. Jednak zaskakująca świeżość i oryginalność nie pozwalają jej postawić obok innych tego typu hollywodzkich kompozycji.

Płyta nie została podzielona na części odpowiadające poszczególnym kompozytorom. Utwory pomieszano, niektóre z nich są autorstwa duetów (Revell - Rodriguez albo Debney - Rodriguez). Największą ich zaletą jest bardzo ciekawe, niekonwencjonalne brzmienie, największą wadą - mała wyrazistość tematyczna. W zasadzie omawiana partytura nie ma tematu przewodniego. Jedyne co można uznać za reprezentatywny fragment, to motyw, który pojawia się już w pierwszym utworze - "Sin City" - i przewija się przez kolejne. Mamy tu motoryczną gitarę basową i perkusję, nagłe, agresywne wstawki syntezatorów i wibrujących smyczków, wreszcie rewelacyjnie brzmiący saksofon, wygrywający niezwykle intrygującą, jazzową melodię. Mocna sekcja rytmiczna nadaje muzyce dynamizmu, ^*smyczki i syntezatory - dozę niepokoju, saksofon natomiast - tajemniczości. Naprawdę dawno nie słyszałem tak interesujących dźwięków w muzyce filmowej. Kolejne utwory prezentują się równie ciekawie, choć nie mają już tak uporządkowanej formy, przez co gorzej się ich słucha. To wyłącznie muzyka ilustracyjna, której surowy, ostry i chaotyczny styl nie każdemu może odpowiadać. Kto go przyjmie, może przymknąć oko na wszelkie dłużyzny i odkrywać coraz to nowe patenty aranżacyjne kompozytorów. Zatem co jeszcze znajdziemy na ścieżce? Głównie akcję albo groźne, wolne frazy tylko "czekające" na kulminację. Bardzo mało w niej odpoczynku, o lirycznych fragmentach nie wspominając. Do nielicznych tego typu utworów należy z pewnością "Kiss Of Death". Rozpoczynają go jazzowe akordy fortepianu i smyczki prowadzące linię melodyczną. "Podjazdy" skrzypiec do tryli i ^*progresja akordowa kojarzą się trochę z bondowskimi soundtrackami Johna Barry`ego (sic!). Jednak - jak już wspomniałem - w muzyce dominuje złowieszczy klimat wykreowany dzięki odpowiedniemu doborowi instrumentów. Wiodącymi są na pewno saksofon altowy i <sup>*</sup>barytonowy a także fortepian preparowany, którego dźwięki wydobywane są przede wszystkim z niskich rejestrów. Do tego dochodzą instrumenty perkusyjne od zestawu jazzowego, przez elektroniczne bity, po rzadko wykorzystywane "przeszkadzajki" występujące w utworach Graeme`a Revella. Gdzieniegdzie znajdziemy oparte na orkiestrze symfonicznej kobiecy wokal oraz elektryczną gitarę. Kompozytorzy bawią się nie tylko brzmieniem ale i rytmem, czego przykładem może być "The Hard Goodbye", w którym smyczki wygrywają trudne do połączenia wartości rytmiczne. W "Sin City" szczególnie podoba mi się pomieszanie stylów. Na soundtracku nie ma ani jednego utworu, który można by zaklasyfikować do konkretnego gatunku muzycznego, co sprawia, że muzyka jest bardzo oryginalna, a o ilustracyjności łatwo zapomnieć.

Na płycie zamieszczono jeszcze dwa utwory skomponowane przez innych muzyków. Pierwszy - bardzo hałaśliwy, rockowo - elektroniczny numer zespołu Fluke, drugi - czysto symfoniczny, napisany przez Silvestre Revueltasa. I tu mamy paradoks. Zwykle jest tak, że to piosenka dodana do score`u do niego nie pasuje. W tym wypadku sytuacja jest odwrotna. Piosenka nie odbiega stylistycznie od całości, natomiast utwór symfoniczny jak najbardziej. To typowa hollywodzka papka, w której nie ma niczego interesującego, wartego opisania.
"Sin City" to na pewno jeden z najciekawszych soundtracków, jakie ostatnimi czasy ukazały się na rynku. Uwagę przyciąga głównie nowatorskimi aranżacjami i pomysłowymi rozwiązaniami brzmieniowymi. Obawiam się jednak, że wielu osobom może się nie spodobać jego klimat i odrzucą go po jednorazowym odsłuchaniu, bo nie jest to muzyka uniwersalna. Dla jednego będzie zwykłym underscorem, dla drugiego nową propozycją artystyczną, przy której będzie mógł spędzać wiele godzin. Warto więc może przed jego zakupem przesłuchać kilku utworów.

Tweet

Zobacz także:

300