Zbyt blisko wroga (In Too Deep)

?Gdyby nie muzyka Christophera Younga pewnie nawet nie dowiedziałbym się o istnieniu takiego filmu? - tym zdaniem mógłbym zacząć większość recenzji score`ów tego amerykańskiego kompozytora skomponowanych w latach 80-tych i 90-tych. Jakoś nie miał on szczęścia do filmów w tym okresie swojej kariery. Mimo, że nie można o filmach, do których robił wówczas muzykę powiedzieć, iż są to nisko-budżetowe produkcje klasy Z, to jednak lwia część owych filmów miała to do siebie, że zapominano o nich momentalnie, gdy tylko zeszły z ekranów kin. Kto dziś pamięta takie filmy jak Zaborcza miłość, Urwanie głowy czy Zbyt blisko wroga? Ten ostatni film to kryminał osadzony w półświatku przestępczym Cincinnati. Detektywowi Jeffowi Cole (Omar Epps) zostaje powierzona rola tajnego policjanta, który ma za zadanie zinwigilować organizację przestępczą kierowaną przez budzącego strach w okolicy gangstera Dwayne`a Gittensa posługującego się ksywką ?Bóg? (w tej roli raper LL Cool J).

Tak więc jest to kolejny ?czarny? film (nie mylić z kinem noir) na koncie Christophera Younga. Całkiem niespodziewanie pod koniec lat 90-tych stał się specjalistą w ilustrowaniu produkcji opowiadających o afro-amerykańskich społecznościach. Najpierw przełomowe Morderstwo pierwszego stopnia, potem Desperatki, Tales From The Hood, Huragan i właśnie Zbyt blisko wroga. Ilustracja tego ostatniego odbiega znacząco od czterech pierwszych wymienionych filmów. Jako, że jest to kryminał opowiadający o murzyńskich środowiskach przestępczych, to całkiem naturalne wydaje się wykorzystanie hip-hopu w ilustracji. W filmie użyto kilka piosenek popularnych raperów, swoje trzy grosze dorzucił też Young, komponując jeden numer Give Me A Reason, który ostatecznie nie znalazł się w filmie. Jego pozostałością jest instrumentalna wersja, na albumie zamieszczona pod tytułem Missing Vocal. Co ciekawe w filmie zabrakło miejsca również dla kompozycji tytułowej In Too Deep - to utrzymany w klimatach R&B i jazz, rytmiczny, luźny kawałek wypełniony solówkami odpowiednio trąbkowymi (w wykonaniu Sala Marqueza) i fortepianowymi (Kenneth Burgomaster).

Połowa albumu wypełniona jest kompozycjami zdominowanymi przez syntetyczne brzmienia. Brak tu wyraźnych tematów i motywów, jest to przykład typowego sound designu - tworu nie ^*akcentującego specjalnie emocji postaci, a raczej będącego głębokim tłem. Young wykorzystuje tu rozlane brzmienie syntezatorów, wyciszone ^*smyczki i drum-loopy, które towarzyszą detektywowi w jego działaniach. Od czasu do czasu głośniej odzywa się syntetyczna perkusja, sygnalizując akcję. W pierwszej części albumu dominują miejskie klimaty czasem wzbogacone aurą brudu i mroczności, której jak najbardziej można by oczekiwać w takiej ilustracji. Typowy action-score reprezentują w zasadzie dwie kompozycje The Bust i Jay Ball Sweat, gdzie Amerykanin w prosty sposób używa rytmicznej perkusji i ^*dysonujących smyczków. ^*Score wypełnia również lekko-emocjonalny underscore, oparty na wybitnie nieskomplikowanych frazach odgrywanych przez sekcję smyczkową, wibrującą dźwięk w dość charakterystyczny dla Younga sposób.

In Too Deep to poprawny i niezbyt wymagający score. Jak na Christophera Younga jest do dzieło wyjątkowo nieskomplikowane technicznie, co dowodzi, że i on przekonał się, że czasem proste działa w filmie lepiej. Pomimo, że In Too Deep jest kompozycją wypełnioną w dużej mierze underscore, słuchanie jej nie jest frustrującącym ani nawet irytującym doświadczeniem, powiedziałbym, że jest to całkiem przyjemny score, ale to moje subiektywne odczucie i zdaje sobie sprawę, że nie każdy gustuje w takich minimalistycznych, opartych na elektronice ilustracjach. Płyta głównie dla fanów kompozytora. ^*piano ^*score

Tweet