Człowiek, który wiedział za mało (The Man Who Knew Too Little)

Człowiek, który wiedział za mało to komedia szpiegowsko-kryminalna z jednym z najlepszych hollywoodzkich komików w roli głównej - Billem Murrayem. Ta komedia pomyłek w stylu z lat 60-tych to kolejny popis tego aktora, tym razem wcielającego się w postać amerykańskiego mieszczucha, który podczas wizyty u brata w Anglii zostaje wzięty za szpiega, mającego zapobiec zamordowaniu międzynarodowych przywódców. Jak łatwo można przewidzieć, wyniknie z tego dużo niespodzianek i śmiesznych sytuacji.

Jest to druga już współpraca reżysera Jona Amiela z kompozytorem Christopherem Youngiem. Do czterech filmów tego twórcy Young stworzył jedne ze swoich najciekawszych ilustracji muzycznych - 1995r Psychopata, 1999r Osaczeni i wreszcie 2003r Jądro ziemi. Dla amerykańskiego kompozytora Człowiek, który wiedział za mało był debiutem w gatunku komedii. Według zachodnich recenzentów swoją muzyką Young składa tu wielki hołd Henry`emu Mancini`emu. Biorąc pod uwagę hollywoodzkie realia, teoretycznie to stwierdzenie jest trochę na wyrost. Amerykanin w wywiadzie powiedział, że takiej muzyki zażyczył sobie po prostu reżyser, za temp-track podłożono m.in. muzykę Mancini`ego z Różowej Pantery, Goldsmitha z komedyjek o agencie Flincie i kilku innych lekkich, łatwych i przyjemnych obrazów z lat 60-tych. Wydaje mi się, że nawet gdyby Christopher Young nie otrzymał jakichś dokładnych wytycznych od producentów, to i tak stworzyłby oprawę muzyczną wzorowaną na stylu komponowania Mancini`ego, gdyż Człowiek, który wiedział za mało jest komedią stworzoną z nostalgii za "swinging sixties" i utrzymaną w klimacie ówczesnych produkcji.

Wpływ Manciniego widać w prawie każdej kompozycji, a w szczególności w dwóch tematach głównych, jakie Young skomponował na potrzeby tej komedii. Pierwszy temat obecny w The Man Who Knew Too Little i Watch That Man to w pewnym sensie sklejenie tematów głównych z Różowej pantery i Nagiej Broni Iry Newborna - mamy tu saksofon prowadzący główną melodię, swingowy rytm, organy Hammonda, pstrykające palce oraz dęciaki, które w refrenie kompozycji wybuchają w nieco prześmiewczy sposób. Drugi temat główny z Wandering Heart, Demented Mentor i Bon Voyage to już czysty Henry Mancini i jego charakterystyczny jazz ze swoją elegancją i szykiem. Saksofon i trąbką na zmianę wymieniają się rolami tworząc klimat zupełnej beztroski. Znaczną część score`u wypełniają kompozycje ilustrujące szpiegowskie podchody i niezgrabne próby wyplątania się głównego bohatera z niezrozumiałej sytuacji. Perkusja, trójkąt, organy Hammonda, oraz pojedyncze szarpnięcia za struny imitują skradanie się, nieco poważniejszy ton momentami nadaje fortepian, rytmiczne <sup>*</sup>smyczki, saksofon i puzon, aby zupełnie znienacka pół-szyderczo, pół-serio wybuchła sekcja dęta. Takie połączenie ?mickey mousingowej? stylistyki z poważnym szpiegowskim stylem przeważa na albumie i przyznam, że po pewnym czasie staje się to dość nużące, ale w odpowiednim momencie przychodzi stylistyczna odmiana i Christopher Young serwuje słuchaczowi spontaniczną rumbę (Cyrano and Fabio) albo też pobudzającą akcję w zbliżonych klimatach, w Anahita (brzmi bardzo podobnie do action-score`u z Desperatek).

Przyznam, ze całkiem nieźle wypadł debiut Christophera Younga w gatunku komedii. Chętnie usłyszałbym go w równie zabawnym filmie, ale wygląda na to, iż hollywoodzcy producenci uznali, iż kompozytor ten do ilustrowania komedii się nie nadaje. Tymczasem polecam Człowieka, który wiedział za mało fanom kompozytora i wszystkim tym, którzy poszukują komediowych, jazzowych ilustracji nasączonych klimatem muzyki z lat 60-tych.

p.s. Proszę zwrócić uwagę na dziwaczne tytuły utworów na albumie. Nic tylko pozazdrościć Christopherowi Youngowi wyobraźni. Chyba tylko Elliot Goldenthal potrafi wymyślać równie zakręcone i odjechane tytuły utworom. Ci, którzy mieli styczność z muzyką Christophera Younga, wiedzą też iż, ma on w zwyczaju ukrywanie w tytułach swoich kompozycji nazwisk kompozytorów - i tak od dobrych dwudziestu lat. W jednym z tytułów na The Man Who Knew Too Little pan Young ukrył nazwisko pewnego angielskiego kompozytora, mało u nas znanego ;).

Tweet