Fear Is The Key

Niewielu kompozytorów filmowych miało tak mocne wejście w branży jak Roy Budd. Dwa pierwsze score`y w karierze Anglika, czyli westernowy Niebieski żołnierz i sensacyjny Dopaść Cartera wywołały dość duży wydźwięk w branży. Szczególnie ten drugi miał duże znaczenie dla dalszej kariery Budda. Uczynił Anglika jednym z najważniejszych specjalistów od ilustrowania filmów sensacyjnych w latach 70-tych - nie chodzi tu tylko o angielskie kino ale także o hollywoodzkie produkcje. Filmy szpiegowskie, gangsterskie, dramaty sensacyjne stały się niszą, gdzie Roy Budd znalazł swoje miejsce. Get Carter nie był jedynym sukcesem Anglika w tym gatunku, także: The Stone Killer, Marseille Contract, Internecine Project czy Who Dares Wins zaliczają się do jasnych punktów w jego karierze. To właśnie ilustracje filmów akcji stały się dla Budda polem niekończących się eksperymentów i fascynujących poszukiwań nowych brzmień.

W powstałym w 1972r filmie sensacyjnym na podstawie powieści Alistaira MacLeana Fear Is The Key tak jak w Get Carter również pojawia się motyw krwawej zemsty. Tutaj płetwonurek John Talbot (w tej roli Barry Newman znany ze Znikającego punktu) wkrada się w łaski bossa organizacji przestępczej i giganta naftowego w jednej osobie, aby pomścić śmierć żony i dziecka. Zgodnie z trendami obowiązującymi w czasie Silver Age, Fear Is The Key otrzymał od Roya Budda ilustrację utrzymaną w jazzowych klimatach. Jest to ilustracja niewątpliwie oryginalna, choć nawiązująca do standardów, które narzucali Lalo Schifrin, John Barry i Quincy Jones. Są tu pewne elementy stylu komponowania, jaki Roy Budd wypracuje w kolejnych score`ach z filmów The Stone Killer i Marseille Contract.

Dwa tematy główne powstały na potrzeby tego score`u. Oba pojawiają się w Main Theme. Wart uwagi jest szczególnie drugi, odnoszący się do motywu zemsty i utraty bliskiej osoby. Tym razem jako główny środek wyrazu posłużyła Royowi Buddowi ^*sekcja smyczkowa, wspomagana, instrumentami dętymi blaszanymi oraz fletem przy wyraźnie funkowo-jazzowym podkładzie. Temat ten pojawia się jeszcze w In Search of the Key oraz From Sea Bed to Surface.

Głównym powodem, dla którego trzeba mieć ten soundtrack jest utwór The Car Chase. Pod tym tytułem, kryje się jedna z najlepszych ilustracji scen akcji lat 70-tych. W nagraniu tej kompozycji, jak i całego score`u wzięły udział prawdziwe tuzy brytyjskiego jazzu: Ronnie Scott, Tubby Hayes i Kenny Baker. Utwór trwa aż 10 minut, a to, co wyróżnia go spośród innych to dość dyskusyjne wykorzystanie efektów dźwiękowych z filmu (piski opon, syrena policyjna itd.). Zażyczył tego sobie sam Budd, efekty pełnią tu rolę wypełniacza ciszy i spoiwa między poszczególnymi partiami tej arcydługiej kompozycji. To co zafundował tu słuchaczom Roy Budd można porównać do słynnego Shifting Gears z Bullitta. Anglik popisuje się tu znakomitym wyczuciem rytmu, jego action-score jest bardzo dynamiczny a przy tym harmonijny. Napędza go pulsująca perkusja, sekcja smyczkowa połączona z ostrymi dęciakami i gitara basowa. Gwoździem programu są tu jednak fenomenalne, hipnotyzujące solówki saksofonowe Ronniego Scotta. Jednym słowem majstersztyk. Gdy słucha się takich kompozycji jak The Car Chase czy The Final Option z soundtracku Who Dares Wins staje się jasne, z kogo oprócz Johna Barry`ego ściągał David Arnold komponując swoją muzykę do Bondów.

Oprócz The Car Chase instrumentalną wirtuozerią wyróżniają się dwa kawałki reprezentujące source music: Louisiana Ferry i Bayou Blues utrzymane w stylistyce jazzu z południa USA. Mamy tu elektryczne organy, gitarę basową oraz rozbiegany, improwizujący fortepian, na którym gra oczywiście Roy Budd, a że potrafi grać genialnie, przekonał słuchaczy nie jeden raz, chociażby na albumie Pick Yourself Up. Wie o tym także brytyjska rodzina królewska, dla której Budd (wówczas cudowne dziecko) grywał w latach 50-tych.

Ilustrację dopełniają: The Hostage Escapes, The Swamp, Breakout! i The Oil Rig. Następuje w nich dość interesujące pomieszanie stylistyki easy-listening z nagłymi muzycznymi zwrotami akcji (np. typowy dla Budda niski fortepian i krzykliwe duety smyczkowo-ksylofonowe w Hostage Escapes i Breakout!) oraz narracją z wykorzystaniem raz sennej raz rytmicznej sekcji smyczkowej.

Fear Is The Key jest niewątpliwie jedną z najciekawszych pozycji w dyskografii Roya Budda. Nie mam w zasadzie większych zastrzeżeń wobec tej ilustracji. Być może nie tak innowacyjna jak wymienione w pierwszym akapicie tytuły, ale za to doskonała w odbiorze, świetnie zaaranżowana i wykonana. Roy Budd potwierdził tu, że nie na darmo określa się go mianem jednego z mistrzów ilustracyjnego jazzu. Polecam. ^*score

Tweet