Amerika

Amerika to serial z gatunku political-fiction z roku 1987, który prezentuje ówczesną przyszłość, a dzisiejszą przeszłość, czyli rok 1997. Obraz opowiadający o przejęciu władzy w USA przez Związek Radziecki drogą politycznych układów, budził ogromne kontrowersje na całym świecie i doprowadził nawet do niewielkich incydentów międzynarodowych. Sercem serialu nie była wartka akcja lecz ludzkie dramaty, co pozwoliło autorowi muzyki, Basilowi Poledourisowi, skupić się na warstwie emocjonalnej i głównych bohaterach. Jego praca była ogromna, bo miał do zilustrowania aż 14 godzin serialu.

Powstała więc partytura dramatyczna, można powiedzieć, że głęboka, nawiązująca do muzyki klasycznej i jednocześnie przesiąknięta stylem Poledourisa, charakteryzującym się specyficznymi ^*orkiestracjami i harmoniką. Jeśli ktoś spodziewa się tu rozbuchanych orkiestracji, z jakimi zazwyczaj kojarzy się tego kompozytora, to może się rozczarować. Amerika to partytura, którą należy raczej określić mianem kameralnej lecz nie pozbawionej siły.

Choć na limitowanym wydaniu Prometheus Records z 2004 roku nie zabrakło dużej orkiestry czy syntezatorów, to jednak pozostają one w mniejszości, ustępując miejsca utworom, w których Poledouris postawił na instrumenty smyczkowe (także solowe) czy dęte drewniane, a często na pierwszym planie umieścił także fortepian. Stworzył wiele wspaniałych melodii i niezwykły liryczny klimat, zachowując prostotę i unikając nadmiernej ilustracyjności. Najlepsze przykłady tej liryki, to: Ride to the Bothel/Helmut & Alethea, Omaha Morning/Helmut Intervenes, poruszający Squatters (Homeless), początkowo wykonywany jedynie przez klarnet, fagot i flet, dalej wprowadza bardzo delikatną sekcję smyczkową i świetną solową partię wiolonczeli; przepiękny i pełny spokoju Devlin`s Return, który uważam za perełkę tego albumu, również skoncentrowany jest na smyczkach i sekcji dętych drewnianych. Są to kompozycje o wspaniałym filmowym klimacie, jednocześnie doskonale sprawdzające się jako utwory autonomiczne, bez pudła trafiają w "czuły punkt" słuchacza, przekazując zamierzone emocje, przy wykorzystaniu niewielkich środków.

Natomiast po większe środki Poledouris sięga np. w Main Title, gdzie po pompatycznych fanfarach prezentuje jeden z tematów przewodnich - podniosłą i romantyczną melodię. Kilka dźwięków tego tematu może skojarzyć się z Nessun Dorma Pucciniego. Rozbudowane ^*orkiestracje, militarystyczne elementy oraz nawet syntezatory pojawiają się również w: U.N.S.S.U, Humiliation of Alethea, Milford Morning (tu motyw wykonywany na kornecie przypomina mi Czerwoną Sonję Morricone) czy The Dance Begins, tempo jednak zawsze pozostaje umiarkowane, a kluczową rolę w tych utworach odgrywa dramatyzm. Podniosłą, nieco pompatyczną atmosferę, choć już w mniejszej formie i ze znacznie większą dawką romantyzmu, odnajdziemy także w: Anmcestor`s Strength i The Homeless March wykorzystujących temat przewodni, Ceremony Montage o uporczywie powtarzanym przez <sup>*</sup>smyczki rytmie, a także w niejako podsumowującym partyturę: We`re All Prisoners Now.

Amerika niewątpliwie należy do bardzo udanych dzieł w filmografii Basila Poledourisa, prezentując go jako twórcę, który doskonale radzi sobie z dynamiczną muzyką akcji, a być może jeszcze lepiej z kompozycjami dramatycznymi o bogatej warstwie emocjonalnej i melodycznej. Liczne motywy, w które ten album obfituje, swoim pięknem i subtelnością dorównują tym z Conana Barbarzyńcy. Nie ma tu utworów słabszych, całość utrzymuje się na wysokim poziomie, chwilami sięgając dzieła wybitnego. Gorąco polecam i wątpię aby ktoś zawiódł się na tej płycie. Natomiast dla fanów kompozytora jest to obowiązkowa lektura.

Tweet

Zobacz także:

Na południe od Brazos (Lonesome Dove)

Żołnierze kosmosu (Starship Troopers)

Błękitna laguna (The Blue Lagoon)