Zagubieni 2 (Lost: Season 2)

TVP 1 zakończyła emisję drugiego sezonu Zagubionych. W USA wyemitowano już połowę odcinków trzeciej serii. Ciekawy, trzymający w napięciu serial przygodowy zaczął przeobrażać się w naciąganą odcinkową opowieść. Mnożą się kolejne wątki i postacie, a zwodzony widz coraz bardziej się niecierpliwi. Nie dotyczy to wiernych fanów widowiska, którzy owszem, są niecierpliwi, ale tylko w oczekiwaniu na kolejny odcinek. Jedni na krótko zauroczyli się serialem, inni zakochali się w nim po uszy. Trudno rozstrzygnąć których jest więcej. Nie można jednak umniejszać fenomenowi serialu i popularności jaką zdobył. Udaje się to tylko nielicznym produkcjom.

Może się okazać, że wierny widz serialu po przesłuchaniu w całości muzyki do Zagubionych, nie będzie w stanie utożsamić części utworów z żadnym obrazem czy bohaterem. Tytuł trochę podpowie, ale nie zawsze. I tu wyłania się pierwsza różnica w stosunku do partytury ilustrującej pierwszy sezon. Tam kompozycje były łatwo identyfikowalne, można było ustalić ich filmowe miejsce. W części drugiej nie jest to takie proste.

Muzykę do drugiego sezonu Zagubionych ponownie skomponował Michael Giacchino. W action scorze po raz kolejny zaskakuje ciekawymi rozwiązaniami. Na przykład The Tribes Merge to prawdziwy muzyczny wulkan, który raz po raz, przy pomocy natarczywych bębnów, wyrzuca z siebie dźwiękową magmę. I Crashed Your Plane, Brotha zapowiada się ciekawie, ale w połowie śmiałe instrumenty milkną, staja się mniej wyraziste i w efekcie cały utwór traci na atrakcyjności. Odczuwać możemy niedosyt. Tym bardziej, iż utworów o agresywnej instrumentacji nie znajdziemy na soundtracku zbyt wiele.

Czas na lirykę. Hurley`s Handouts to sielankowy temat, będący w filmie ilustracją równie beztroskiego obrazu. Szczęśliwi bohaterowie, po raz pierwszy od momentu przybycia na wyspę, zajadają się masłem orzechowym i batonikami, znalezionymi w bunkrze. Fortepian i nieśmiała gitara znakomicie ze sobą współgrają, ilustrując szczęście wypisane na twarzy rozbitków. Pięciominutowe wyciszenie. Piękne i liryczne. Z kolei Rose and Bernard prezentuje temat miłosny, opisujący spotkanie dwojga zakochanych. Subtelna ^*sekcja smyczkowa, delikatne dźwięki fortepianu - wysublimowana kruchość brzmieniowa w każdym calu.

Utwory wolniejsze, prawie statyczne, występują obok tych prężnych i dynamicznych. Podobnie było w soundtracku z pierwszego sezonu serialu. Słuchacz jest w stanie ciągłej gotowości. Z refleksyjnej otchłani brutalnie zostaje wciągnięty w lawinę nieposkromionych brzmień. Na przykład w Peace Through Superior Firepower instrumenty już na początku bombardują nas dużą ilością dźwięków. Zaraz potem usłyszymy subtelny The Final Countdown. Giacchino nie rozleniwia słuchacza. Jeszcze w tym samym utworze, trwającym aż sześć minut, nastąpi ponowne gradobicie brzmień. Natomiast Shannon`s Funeral niesie zmianę intensywności dźwięków - ilustruje pogrzeb jednej z bohaterek serialu. Mniej więcej w połowie nostalgiczna, po trosze wstydliwa sekcja smyczkowa zaczyna śmiałą lamentacyjną skargę. Nie do przeoczenia.

Fani telewizyjnego widowiska soundtrack Lost - Season 2 z pewnością powinni mieć na półce. Ci, którym spodobała się muzyka z pierwszego sezonu też nie powinni narzekać. Przemawia za tym bogata stylistyka, ciekawe rozwiązania, rozmaite muzyczne smaczki, jakie serwują nam ^*smyczki czy sekcja instrumentów dętych blaszanych. Jako całość Giachcino stworzył dzieło ciekawe i godne uwagi. Wydaje się jednak, iż poszczególnym utworom brakuje rysu indywidualności, czego nie można było zarzucić tym z części pierwszej.

Tweet

Zobacz także:

Zagubieni (Lost)

FILM: Lost - Michael Giacchino [sesja nagraniowa]