Ojciec panny młodej (Father of the Bride)

Tematyka komedii romantycznych na pewno nie jest oryginalna, choć bardzo popularna. Temat miłości między chłopakiem i dziewczyną był poruszany na różne sposoby przez różnych reżyserów. Najczęściej film kończył się szczęśliwym finałem, niejednokrotnie na małżeńskim kobiercu. Ale już nie tak często podejmowana była odpowiedź na pytanie - co dalej? Chodzi tu przede wszystkim o to, co najbardziej stresuje młodych ludzi - czy przyszli teściowie zaakceptują wybranka (lub wybrankę) ich dziecka? W tym klimatach właśnie obracała się komedia romantyczno-familijna Charlesa Shyera pt. Father of the Bride z Stevem Martinem w roli głównej. Cóż, nie była to żadna oryginalna produkcja w Hollywood. Był to ^*remake filmu z 1950 roku pod tym samym tytułem ze Spencerem Tracy`m. Ojciec Panny Młodej okazał się całkiem dochodowym przedsięwzięciem, które zarobiło w samych tylko Stanach 90 milionów dolarów. Film zadebiutował na ekranach kin 20 grudnia 1991 roku, zaś 3 dni wcześniej Varese Sarabande Records wydało niespełna 30-minutowy soundtrack, przy czym samej muzyki ilustracyjnej nie było nawet 22 minut.

Alan Silvestri, od początku swojej kariery był specjalistą w pisaniu muzyki do komedii romantycznych. Łatwo rozpoznać jego styl do tego typu produkcji - melodyjne, a przy tym pełne ciepła i uczucia tematy przewodnie, połączenie stonowanej orkiestry z brzmieniem jazzowym oraz przeplatający się regularnie smutek, nadzieja i radość. Rok 1991 był początkowym okresem twórczości kompozytora w miłosnej liryce. Miał na swoim koncie m.in. Romancing the Stone, Overboard, My Stepmother Is An Alien i Soapdish. Do nagrania ilustracji Father of the Bride Silvestri poprowadził 87-osobową orkiestrę, zaś ostatni dzień sesji nagraniowej przypadł na 25 listopada 1991 roku.

Na potrzeby filmu Silvestri skomponował trzy główne tematy przewodnie, które w różnych aranżacjach i barwach nadawały ton całej partyturze. Stałym elementem, często powtarzalnym, ale też idealnie pasującym do klimatu filmu był marsz ślubny Mendelsona, w którym te charakterystyczne, wzniosłe fanfary nie mogły obyć się bez obecności sekcji dętej blaszanej. Jego próbkę możemy usłyszeć już w pierwszej kompozycji na albumie - Main Title. Zresztą, pełni ona też rolę suity prezentującej podstawową bazę tematyczną muzyki. Nie brakło jej oczywiście w finale - End Credits. Obok Mendelsona, słyszymy też główny temat liryczny z nieodzowną i jak zwykle melodyjną sekcją smyczkową. Uzupełniał go kolejny temat wiodący - jazzowy, w którym możemy doświadczyć talentu Alan w pisaniu muzyki tego typu - to ciepła, optymistyczna, a przy tym pełna energii melodia z dominującym saksofonem, fortepianem i ?szeleszczącą? perkusją. Ostatni powtarzający się temat został napisany dla tytułowej panny młodej - Annie`s Theme. To następny przykład lirycznej wrażliwości Silvestri`ego - tym razem ?pierwsze skrzypce? zagrał subtelnie wypełniający przestrzeń obój, któremu tradycyjnie towarzyszyła wyciszona ^*sekcja smyczkowa lub pojawiające się ?nieśmiało? inne instrumenty dęte drewniane. Zresztą Silvestri rzadko kiedy opierał temat główny ja jednym instrumencie lub sekcji. Prawie zawsze, był on uzupełniany szerszą paletą instrumentów - przykładem niech będzie Annie Asleep z ?kołysankowym? klimatem stworzonym przez delikatne brzmienie harfy lub fortepianowy Snow Scene.

Obok klasycznej orkiestry, Alan często posługiwał się bardziej rozrywkowym instrumentarium, które dobrze nawiązywało do jego stylu w drugiej połowie lat 80-tych i pierwszych lat 90-tych. Są to kompozycje opierające się na popowej perkusji, rytmicznym akompaniamencie i melodyjnych syntezatorach. Doskonale ilustrują gorączkowe przygotowania do ślubu, emanując lekkością i humorem, bez konieczności odwoływania się do bardziej rozbudowanej orkiestry - Drive To Brunch lub $250 A Head. Do stylu Romancing the Stone kompozytor odwołał się także przy tworzeniu liryki w Basketball Kiss, gdzie stosowny klimat miłosny stworzył jazzowy saksofon. W komediach nie mogło oczywiście braknąć kompozycji w stylu ?mickey mouse?, w tworzeniu których Silvestri dysponuje ogromnym doświadczeniem. Tradycyjnie w użyciu były odpowiednio dobrane elementy orkiestry - głównie sekcja smyczkowa i cała gama instrumentów dętych drewnianych - np. Snooping Around. Jednym utworem akcji na płycie był zabawny i tchnący humorem Pool Cue, w którym możemy usłyszeć skoczny temacik smyczkowy, w końcówce uzupełniony brzmiącą całkiem pokaźnie sekcją dętą blaszaną.

Na albumie mamy też trzy swego rodzaju bonusy - klasyczną piosenkę miłosną The Way You Look Tonight autorstwa Jerome Kern`a i Dorothy Fields, w wykonaniu Steve Tyrella. Pełno w niej nie tylko klimatu dwóch zakochanych osób, ale też małej przytulnej kafejki z muzyką jazzową w tle. Nie ma tu żadnych zbędnych słodkości i ?rozdmuchanej? oprawy muzycznej. Alan Silvestri zajął się poza tym aranżacją kolejnej wersji - Reprise, którą dodatkowo wzbogacił fortepianowo-smyczkową wariacją tematu lirycznego. Najbardziej oryginalnym dodatkiem, ale już bez udziału Alana, jest słynny barokowy kanon Johanna Pachelbela (Pachelbel "Canon"), w wykonaniu The Baroque Chamber Orchestra, pod batutą Ettore Stratta, który w filmie pełni funkcję swoistej ślubnej ballady. Idealnie pasowała do scenerii kościoła, jednak prawie 5 minut tej klasyki w miarę upływu czasu zaczynało trochę przynudzać, zwłaszcza iż pozostała cześć materiału rzadko kiedy przekraczała 2 minuty, a sporo jest tu tracków mieszczących się czasowo w przedziale 20-50 sekund.

22-minutowa partytura Alana Silvestri prezentuje się bardzo dobrze, zarówno ze względu na różnorodność tematyczną, zmienną orkiestrację i płynność klimatyczną, jak również umiejętne połączenie części symfonicznej, elektronicznej i jazzowej. Z pewnością głównym punktem krytyki pod adresem kompozytora była nadmierna emanacja ?słodkościami? w komediach miłosnych i wszędobylskim ?mickey mouse?. Trudno przyczepić się do tego w tym przypadku. Oczywiście, klasyczna, melodyjna i płynna liryka jest często obecna na albumie, jednak Alan starał się nieco ją ?osłabić? elementami rozrywkowymi w stylu Romancing the Stone oraz klimatami jazzowymi, którymi Silvestri bardzo często operuje w tym gatunku kina. Na pewno Father of the Bride nie stał się muzycznym klasykiem w twórczości kompozytora, ale jest to bardzo miła dla ucha, pełna rodzinnych uczuć i zmienna stylowo ilustracja stanowiąca solidny punkt na liście płac Silvestri`ego. ^*aria ^*piano

Tweet

Zobacz także:

Dwaj zgryźliwi tetrycy / Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy (Grumpy ...

Polubić czy poślubić (Fools Rush In) - bootleg

Nie wierzcie bliźniaczkom (The Parent Trap)

Czego pragną kobiety (What Women Want)