Sztandar chwały (Flags Of Our Fathers)

Płytę dostarczyła firma:

Spośród wszystkich starć militarnych II wojny światowej, bitwa o japońską wyspę-twierdzę Iwo Jimę z lutego 1945 roku nie jest tak powszechnie znana, jak na przykład przeprowadzony rok wcześniej desant aliantów w Normandii. Tymczasem była ona równie krwawa i przyniosła tysiące ofiar po obu stronach. Ostatnio przypomniał o niej Clint Eastwood, który stworzył znakomity dyptyk traktujący o tamtych wydarzeniach. Pierwszy film, Sztandar chwały przedstawia je z punktu widzenia Amerykanów, drugi, Listy z Iwo Jimy, ukazuje walkę oczami Japończyków. W Sztandarze chwały reżyser nie skoncentrował się jednak na pełnym, realistycznym odtworzeniu starcia (chociaż sceny walk są liczne i zrealizowane równie imponująco, jak w Szeregowcu Ryanie), lecz na losach żołnierzy uwiecznionych na zdjęciu, kiedy stawiali amerykański sztandar na szczycie Iwo Jimy. Zdjęcie okazało się jednak spreparowane - flaga nie została wbita w momencie zakończenia walk i przede wszystkim nie postawiono jej dzięki ludziom z fotografii. Ale obrazek wywołał patriotyczny szał wśród Amerykanów, co wykorzystali politycy w celach propagandowych. Zabrali żołnierzy na trasę po całym kraju - występowali w kiczowatych widowiskach odtwarzających symboliczne wetknięcie flagi, czym mieli zachęcić obywateli do wykupywania bonów na finansowanie wojny. Sztandar chwały opowiada właśnie o niechcianym bohaterstwie tych ludzi - w sposób chłodny, ale bardzo poruszający.

Nie po raz pierwszy Eastwood w swoim filmie sam zajął się oprawą muzyczną. Ostatnio mieliśmy okazję usłyszeć jego bardzo udaną ilustrację obrazu Za wszelką cenę, który wyreżyserował. Wprawdzie nie prezentowała się ona atrakcyjnie na płycie, ale miała istotny wpływ na warstwę emocjonalną całego dzieła. Niestety tym razem Eastwoodowi zupełnie się nie powiodło. Nie dość, że ^*score kompletnie nie nadaje się do słuchania na płycie, to w dodatku odgrywa niewielką rolę w filmie. Na cały materiał ilustracyjny składa się bowiem najbanalniejsze, hollywoodzkie tło o ciemnej barwie i mrocznym nastroju. Tworzy je kwintet smyczkowy, wygrywający czysto ilustracyjne frazy, oparte na typowych dla amerykańskich ilustracji filmów wojennych połączeniach interwałów sekundowych. Brzmienie uzupełnia ?militarna? trąbka i dudniące kotły. Taka muzyka właściwie w ogóle nie zwraca uwagi podczas seansu. Wyjątek stanowi kameralny temat przewodni, łudząco podobny do tego z Za wszelką cenę. To prosta, intymna melodia i jakby dziecinna, która świetnie podkreśla chęć głównych bohaterów do powrotu do normalności. Moim zdaniem najlepiej prezentuje się ona w utworze Platoon Swims, w którym pięknie prowadzi ją fortepian i trąbka i wzruszająco uzupełnia harmonicznie kwintet.

Na szczęście soundtrack nie wypełnia tylko nudny score. Znalazło się na nim również kilka jazzowych piosenek z okresu przedstawionego w filmie, a więc z czasów epoki swingu. Pojawiły się również utwory typowo żołnierskie, na orkiestrę wojskową: dwa marsze - The Thunderer i Washington Post March Johna Philipa Sousa. Na płycie usłyszymy też trochę muzyki klasycznej, między innymi trzecią część słynnej 40. Symfonii g-moll Mozarta w opracowaniu Josepha Haydna na kwartet smyczkowy. Niestety słabo wykonana.

Omawiany album skierowany jest chyba tylko do wąskiego grona miłośników starego, tradycyjnego jazzu. Będą oni musieli jednak wybierać konkretne utwory, bo płyta została kiepsko wyprodukowana i razi pomieszaniem stylistycznym. Wysłuchanie jej skłoniło mnie do smutnej refleksji, że w Stanach Zjednoczonych wydaje się nawet tę muzykę filmową, która się do tego kompletnie nie nadaje, a w Polsce wartościowy materiał często pozostaje wyłącznie integralną częścią filmu.

Tweet

Zobacz także:

Za wszelką cenę (Million Dollar Baby)