Plaga (The Reaping)

Zwykle kiedy dostaję do rąk soundtrack z ciemną okładką przedstawiającą jakiś mroczny obraz z ?wypalonym? albo ?zakrwawionym? tytułem, od razu wiem, że wysłucham ilustracji horroru tak samo banalnej, jak jego plakat. Od jakiegoś czasu bowiem kompozytorzy muzyki do filmów z tego gatunku nie proponują niczego ciekawego, wciąż bazują na oklepanych rozwiązaniach w budowaniu napięcia i atmosfery zagrożenia. Dlatego właśnie niechętnie sięgam po każdą kolejną płytę z ?dźwiękową produkcją strachu?.

Jak jest w przypadku ilustracji jednego z ostatnich horrorów, Plagi Stephena Hopkinsa, autorstwa Johna Frizzella? Na pewno lepiej niż przypuszczałem. Muzyka amerykańskiego kompozytora, któremu kino grozy nie jest obce (napisał partytury m.in. do Opętania, Trzynastu Duchów czy Statku Widmo) na szczęście może funkcjonować w oderwaniu od obrazu. Wynika to z tego, że artysta nie stworzył elektronicznej ściany dźwięku - tak dzisiaj częstej - lecz zadbał o tematy i odrębność brzmieniową. Dzięki temu Plaga, choć w dużej mierze banalna, ma w sobie coś charakterystycznego, co wyróżnia ją wśród całej masy tego typu kompozycji z Hollywood.

Już pierwszy utwór albumu, The Incident in Chile, zaciekawia zastosowanym instrumentarium. Na niepokojącą melodię skrzypiec, grających w wysokich rejestrach, nakładają się rozłożone akordy rzadko stosowanej gitary akustycznej, która natychmiast przywodzi na myśl teksańskie miasteczko, w którym rozgrywa się akcja filmu. Niestety po kilku minutach intrygująca muzyka zamienia się w sztampę - słyszymy delikatny, ale zarazem budzący grozę motyw fortepianu, tak typowy dla ilustracji horrorów. Podobnie jest w kolejnym utworze, The Call From Costigan - słuchamy całkiem interesującego tematu fortepianu w gęstej, ciepłej harmonii smyczków, by zaraz zostać zaatakowanym agresywną elektroniką w stylu ^*Media Ventures.

I tak na zmianę przez całą płytę. Szkoda, że Frizzell nie rozwinął tych wszystkich pomysłów muzycznych, które uatrakcyjniły soundtrack i uwolniły go od totalnej sztampy. Bo pomimo kilku trochę inaczej zinstrumentowanych motywów i tematów, Plagę i tak w dużej mierze wypełniają harmoniczne i brzmieniowe klisze.

Tweet

Zobacz także:

Gods and Generals