Shrek Trzeci (Shrek The Third)

Shrek Trzeci okazał się filmem dokładnie takim, jakiego się spodziewałem. Dostarcza on sporo świetnej zabawy, ale w porównaniu z dwiema poprzednimi częściami historii o słynnym ogrze wypada znacznie mniej atrakcyjnie. Jest trochę nudniejszy i już nie tak zabawny, bo stracił - co naturalne - element zaskoczenia, będący siłą napędową pierwszych dwóch obrazów. Mimo to, humor Shreka Trzeciego jest wciąż pierwszorzędny i nawet jeśli stał się uboższy w gagi rozśmieszające do łez, to jednak warto się na niego wybrać choćby dla trzech, czterech scen.

W najnowszej produkcji studia DreamWorks muzyka odgrywa podobną rolę, jak w poprzednich Shrekach. Wybrzmiewają w niej bowiem utwory instrumentalne Harry`ego Gregsona-Williamsa, dokładnie ilustrujące wydarzenia rozgrywane na ekranie, jak i piosenki pop, które je komentują oraz podkreślają charakter filmu, uwypuklając w nim jedno z głównych źródeł komizmu - zderzenie średniowiecznej konwencji ze współczesnymi realiami. Odniosłem jednak wrażenie, że muzyka w Shreku Trzecim, pomimo pełnienia tej samej funkcji, ma mniejsze znaczenie, niż we wcześniejszych filmach o zielonym ogrze.

Bardzo dobry, pełen polotu ^*score Williamsa o dziwo jakoś ginie w toku akcji, schodząc do poziomu typowo hollywoodzkiej, przewidywalnej tapety dźwiękowej. Kompozycja Anglika znacznie lepiej wypada na płycie, niż w połączeniu z obrazem, co nieczęsto się zdarza. Warto przy tym powiedzieć, że wiele jej bardzo atrakcyjnych fragmentów w ogóle nie zostało wykorzystanych w filmie. Jednak z drugiej strony paradoksalnie w Shreku Trzecim znajdziemy najwięcej rozwiązań charakterystycznych, zwracających uwagę widza, jak choćby temat przewodni, świetnie przekomponowany na wersję barokową (utwór The Royal Treatment), czy na parodystyczną, imitującą znany z Kill Billa motyw walki (Princess Resistance). Obie świadczą o doskonałym warsztacie kompozytora. Tak więc w ostatecznym rozrachunku score Williamsa w kontekście filmu prezentuje poziom podobny do Shreka i Shreka 2, a biorąc pod uwagę soundtrack, nawet wyższy.

A wyższy dlatego, że płyta jest bardziej spójna - utwory nie są tak chaotycznie przemieszane, jak w części pierwszej. Poza tym najnowsza kompozycja Anglika jest najbogatsza tematycznie i jednocześnie ma chyba najmniej przestojów i czysto ilustracyjnych rozwiązań. Tym bardziej dziwi więc jej marginalizacja w obrazie. Dużą zaletą jest również bardzo efektowna ^*orkiestracja, dzięki której wiele utworów nabrało finezji i głębi brzmieniowej. Wszystko to sprawia, że płyty wydanej przez Varese Sarabande słucha się z przyjemnością, chociaż nie uświadczymy w niej niczego specjalnie nowego i oryginalnego.

Nie polecałbym natomiast albumu Univesalu, zawierającego piosenki występujące w Shreku Trzecim oraz nim inspirowane a także jedną suitę orkiestrową Gregsona-Williamsa. Mimo, że wypełniony jest po brzegi znanymi nazwiskami i zespołami, takimi jak Fergie, Led Zeppelin czy The Ramones, to razi przeciętnością, banałem znanym z komercyjnych stacji radiowych i irytującym pomieszaniem stylistycznym. Właściwie jedynym utworem, który mógłby zachęcić do zakupu songtracku jest zabawny, funkowy Thank You, wykonywany przez Antonio Banderasa i Eddie`go Murphy`ego, dubbingujących Kota w Butach i Osła w oryginalnej wersji Shreka. Oczywiście każdy może tu znaleźć dla siebie więcej, ale nie mam wątpliwości, że to propozycja głównie dla wielkich miłośników filmu.

Ocena albumu z piosenkami: (2,5/5)

Tweet

Zobacz także:

Shrek 2