Simpsonowie - wersja kinowa (The Simpsons Movie)

Od razu przyznam się bez bicia, że nigdy nie obejrzałem ani jednego odcinka kultowego serialu animowanego Simpsonowie, a z tytułową rodzinką zetknąłem się dopiero przy okazji niedawnej premiery filmu Simpsonowie - wersja kinowa. Mimo to, a może właśnie dlatego, oglądając zwariowane perypetie żółtych bohaterów bardzo dobrze się bawiłem. Film obfituje w mnóstwo różnorodnych dowcipów i gagów, więc każdy znajdzie w nim coś dla siebie i powinien wyjść z kina rozbawiony.

Akcję Simpsonów na pewno pcha do przodu świetna muzyka Hansa Zimmera. W dużej mierze pełni ona funkcję czysto ilustracyjną, ale również potęguje komizm wielu scen i komentuje niektóre wydarzenia. Z racji wielowątkowości obrazu, jest bardzo różnorodna. Oprócz zwariowanych, dynamicznych utworów na pełną orkiestrę symfoniczną, usłyszymy trochę ciepłej liryki, wesołych, chwytliwych melodii, w których z łatwością można odnaleźć wyraźne cechy pastiszu, a nawet trochę rocka.

Napisałem wyżej ?muzyka Hansa Zimmera?, ale tak na prawdę przypisywanie zilustrowania całego filmu jedynie słynnemu Niemcowi wydaje się trochę niesprawiedliwe. Temat przewodni, który pojawia się często, pochodzi z serialu i został skomponowany przez Danny`ego Elfmana. Tu został przearanżowany na mocniejszą, bardziej bogatą w ornamenty wersję (wszak mamy do czynienia z filmem kinowym). Oczywiście nie mogło być inaczej. Jednak w pozostałych utworach zaskakująco słabo słychać charakterystyczny styl Zimmera. Gdy dobrze przyjrzymy się informacjom zamieszczonym na płycie, sprawa się wyjaśni. Nad omawianym ^*scorem pracowało aż ośmiu orkiestratorów i pięciu kompozytorów od tzw. muzyki dodatkowej. Trudno więc nie oprzeć się wrażeniu, że twórca Gladiatora pełnił tu funkcję swoistego szefa artystycznego i jego zadanie ograniczało się raczej do kierowania, niż komponowania.

Dlatego soundtrack zbytnio nie grzeszy oryginalnością, choć niewątpliwie bardzo dobrze się go słucha. Przyczyniła się do tego nienaganna produkcja albumu - został on podzielony na 15 w większości wpadających w ucho utworów, które razem trwają 40 minut. To optymalna długość. Płyta jawi się więc jako dość atrakcyjna, niezobowiązująca rozrywka do kilkukrotnego wysłuchania, ale też niespecjalnie wciągająca. No może z wyjątkiem tematu przewodniego, zaskakującego, biorącego utworu Release the Hounds w klimacie Pulp Fiction (sic!) i kilkoma miłymi dla ucha detalami w World`s Fattest Fertilizer Salesman (smyczki). Umiarkowanie polecam. ^*smyczki

Tweet

Zobacz także:

Miasteczko South Park (South Park: Bigger, Longer, and Uncut)