Casanova (Il Casanova Di Federico Fellini)

Wybitny włoski kompozytor Nino Rota kinomanom i miłośnikom muzyki filmowej kojarzy się chyba przede wszystkim z bardzo melodyjnymi, lirycznymi i bogatymi tematycznie ilustracjami filmów. Rzeczywiście, artysta ten potrafił stworzyć niezwykle charakterystyczne, piękne tematy, które widzowi mogą zapaść w pamięci nawet na całe życie. I trudno sobie wyobrazić obrazy takie, jak Amarcord czy Ojciec chrzestny bez melodii Nino Roty. Warto jednak wiedzieć, że Rota, podobnie, jak inny słynny włoski kompozytor Ennio Morricone, był znacznie wszechstronniejszy, a jego talent nie ograniczał się wyłącznie do pisania chwytliwych tematów. Dowodem tego może być ilustracja Casanovy Federico Felliniego.

Casanova to jeden z najbardziej nietuzinkowych filmów genialnego reżysera. Sposób ukazania legendarnego uwodziciela wymyka się tu wszelkim konwencjom - już samo obsadzenie w tej roli Donalda Sutherlanda zaskakuje - a najróżniejsze dziwaczne typy osobowe występujące w brawurowych scenach świadczą o ogromnej wyobraźni Felliniego. W filmie szczególną uwagę zwraca ostentacyjnie sztuczna scenografia - morskie fale na przykład imitują wielkie płachty folii. By jednak niesamowita wizja reżysera została w pełni zrealizowana, potrzeba było muzyki Nino Roty.

Można o niej powiedzieć, że jest niemal eksperymentalna. Kompozytor tworząc ją skupił się na uzyskaniu oryginalnego brzmienia, w twórczy sposób łącząc instrumentarium barokowe z klasycznym i nowoczesnym. Najlepszym tego przykładem są pozytywkowe utwory, wybrzmiewające w scenach rozpusty, w których prym wiedzie klawikord i syntezator o ?pikającej?, ?komputerowej? barwie. Poza nietypowym brzmieniem, gdzieniegdzie uzupełnianym przez fortepian i klarnet, przykuwa uwagę groteskową, koślawą melodyką. Niesamowite wrażenie wywołuje też utwór O Venezia, venaga, venusia otwierający zarówno film, jak i płytę. Słyszymy w nim hipnotyzujące, jakby obłąkańcze motywy czelesty i klawesynu, wsparte leniwym akompaniamentem harfy, klawesynu oraz instrumentów dętych drewnianych. Najbardziej zaskakuje jednak nagłe, choć delikatne wejście gitary ^*basowej i talerza ride perkusji w niemal smooth jazzowym stylu.

Oglądając Casanovę nie chciało mi się wierzyć, że muzykę Roty, ze względu na jej - wydawałoby się - hermetyczną formę, w ogóle będzie się dało słuchać w oderwaniu od obrazu. Jednak na szczęście okazała się doskonała w odbiorze również na płycie. Słuchając jej od razu pojawiały mi się przed oczami malarskie ujęcia z filmu. Co więcej, soundtrack zachęca do ponownego obejrzenia Casanovy w dobrych warunkach, na wysokiej jakości sprzęcie HI-FI. Utwory mają zaskakująco dobrą jakość dźwięku, co szczególnie sprzyja tak kolorowej ilustracji, jak ta. Minusem natomiast jest duża powtarzalność, dlatego najpierw radzę obejrzeć film, a dopiero potem wysłuchać płyty. Polecam.

Tweet