Ukryta strategia (Lions for Lambs)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Ostatnie dziesięciolecie było na kontynencie północno-amerykańskim bardzo bogate w wielkie i dramatyczne wydarzenia polityczne. Amerykanie zmuszeni byli (i nadal są) niejednokrotnie mierzyć się ze swoją demokracją i z zasadami nią kierującymi. Jedną z prób odpowiedzi na nurtujące to społeczeństwo pytania jest film Roberta Redforda Ukryta Strategia. Jest to dramat wojenno-polityczny, w którym na trzech różnych planach - górzystego Afganistanu, gabinetu amerykańskiego senatora oraz gabinetu uniwersyteckiego wykładowcy - rozgrywa się w pewnym sensie walka o demokratyczne idee Stanów Zjednoczonych.

Do napisania muzyki zabrał się Mark Isham, z którym Robert Redford współpracował już przy dwóch swoich filmach z początku lat 90-tych. Zarówno w połączeniu z obrazem, jak i na płycie, muzyka nie powala ani oryginalnością, ani wyjątkowym brzmieniem. Generalnie rzecz biorąc, z punktu widzenia funkcjonalności muzyki, partytura Ishama jest poprawna i trafnie uzupełnia treść filmu. Na płycie wypada nieco gorzej, chyba że ktoś lubi wprowadzić się w nastrój politycznej doniosłości i dramatyzmu

Podzielona na 16 utworów kompozycja oparta została głównie na jednym motywie przewodnim, bardzo ciekawym od strony melodycznej. W jego charakterze wyczuwa się balans pomiędzy napięciem ważnych spraw politycznych a lekkim thrillerem. Na szczęście kompozytor nie zinterpretował dzieła Redforda jako filmu o teorii spiskowej - uniknął dosłowności. We wspomnianym motywie słychać tylko dalekie echa wielkiej polityki. I bardzo dobrze - prawdę mówiąc szkoda, że nie pojawia się on częściej, np. w innych wariantach. Wybrzmiewa bowiem tylko około czterech, pięciu razy, od utworu rozpoczynającego płytę, przez A New Plan oraz Take A B? aż do Todd`s Decision / End Credits, za każdym razem w trochę innej aranżacji.

Wyjątkowym utworem jest The Berm, w którym usłyszymy zupełnie inny smyczkowy i bardzo prosty motyw, nadający scenom nieco tajemniczości. Pod względem melodycznym w podobnym kierunku zmierza Firefight, jednak usłyszymy w nim dużo więcej akcji i dynamizmu, nadawanych przez mocne bębny. Te same bębny ^*akcentują wiele innych fragmentów w dość charakterystycznym stylu. Ciekawe mogą się też wydać te momenty na płycie, w których nie wyczuwamy ani obecności powyższych motywów ani dramatycznego tonu. Są to niedługie utwory, można by powiedzieć, kontemplacyjne. Ich sens być może trudno zrozumieć bez znajomości kontekstu filmowego.

Dramatyzm stanowi główną cechę dzieła Ishama. Interesujące są dramatyczne początki bardzo wielu utworów na całej płycie. Zazwyczaj przechodzą one w akcję albo z powrotem do politycznego thrillera. Wraz z rozwojem kolejnych utworów muzyka dramatyczna coraz rzadziej spełnia funkcję łącznika, a przejmuje główną rolę. Prawdziwe zwieńczenie stanowi utwór Last Shift, w którym następuje swojego rodzaju przesilenie - słyszymy żałobny motyw trąbki, oscylujący między dramatyzmem a patosem.

Płytę zamyka utwór dwuczęściowy. Druga część jest raczej nieistotna, bo powtarza po raz n-ty dramatyczne frazy. Pierwsza natomiast zamyka fabułę motywem przewodnim - jest to moment, w którym widz postawiony zostaje przed dylematem, zarówno filmowego bohatera, jak i - metaforycznie - swoim własnym. Dość często o interpretację tej istotnej sceny filmu toczą się spory na forach internetowych - być może muzyka coś w tej kwestii podpowie?

Uważam, że scena ta powinna zakończyć film, podobnie jak ilustrujący ją motyw płytę. Sam album wydaje się zbyt długi i nużący, wtórność wielu rozwiązań kompozytorskich utrudnia jego odbiór. Poza wyjątkami, o których wspomniałem wcześniej, trudno będzie z zaciekawieniem skupić ucho na całej partyturze. Mnie osobiście Ukryta Strategia się podoba, zwłaszcza jej motyw przewodni, ale ze względu na wymienione wyżej wady, kompozycji Ishama trudno mi wystawić więcej niż trzy gwiazdki. ^*aria

Tweet