Tylko dla twoich oczu (For Your Eyes Only)

Na początku może o filmie. For Your Eyes Only (Tylko dla twoich oczu) to 12 przygoda Brytyjskiego agenta specjalnego - Jamesa Bonda, po raz piąty perfekcyjnie zagrana przez Bonda wszechczasów - Rogera Moore. Jest to film trochę dziwny - na początku wręcz załamuje tragicznym, żałosnym i banalnym teaserem, w którym Bond zostaje uwięziony w zdalnie sterowanym helikopterze, kierowanym przez dawnego wroga - Blofelda, który z powodu problemów zdrowotnych porusza się wyłącznie na wózku inwalidzkim. Niestety muszę przyznać, że jest to jeden z najgorszych Bondowskich otwarć w historii i niezbyt optymistycznie nastawia on widownię do dalszego oglądania. Dalej na szczęście jest znacznie lepiej; z każdą minutą film nabiera tempa i zaskakuje znakomitą fabułą, świetnie prowadzoną intrygą, rewelacyjnym aktorstwem i wszechobecnym humorem.

Z muzyką w pewnym sensie jest podobnie, jeśli ktoś pobieżnie "rzuci uchem" na tą kompozycję, od razu uzna ją za kompletną klapę. Jednak po głębszym przestudiowaniu tego materiału, zaczyna on czarować niesamowitą melodycznością i specyficznym nastrojem przełomu lat 70` i 80`.

Bill Conti - kompozytor - wykorzystał tutaj styl, zastosowany wcześniej tylko przez Martina (w Live & Let Die -1974) i Hamlisha (w The Spy Who Loved Me-1977), który polega na spójnym zestawieniu orkiestry z elementami muzyki rozrywkowej danej epoki, w tym wypadku - disco. Muszę się przyznać, że bardzo obawiałem się o wynik pracy Contiego, lecz po kilkukrotnym przesłuchaniu tej płyty wszystkie moje uprzedzenia prysły, i stało się jasne, że Bill Conti stworzył dzieło najbardziej bliskie stylowi Barryego (w porównaniu z wspomnianymi wcześniej dwoma soundtrackami),

Album i film otwiera tytułowa piosenka zaśpiewana przez Sheenę Easton, która z całą pewnością jest jednym z najbardziej znanych i największych Bondowskich szlagierów (nominowana zresztą do Oscara). Linia melodyczna jest znakomita, odrobinę zawodzi wykorzystanie tutaj przez Contiego jedynie syntezatorów. Błąd ten naprawia przepiękna wersja instrumentalna tej kompozycji (10), oraz drugi fantastycznie spokojny i nastrojowy temat (3) ze znakomitą prowadzącą trąbką. Tematy akcji, których jest tu kilka, wykorzystują prawie wyłącznie konwencję disco, lecz są niezwykle melodyczne a ich słuchanie sprawia wiele satysfakcji (2,5,8); widać tu pewne podobieństwa do Oscarowego "Rockyego" pana Conti, szczególnie w aranżacjach sekcji dętych. Duża część filmu dzieje się w Grecji, więc wiele utworów stylowo nawiązuje do tej kultury: szczególnie 2,4 i na początku 3.
Sceny "poważniejsze" i bardziej niebezpieczne walki podwodne, czy wspinaczka po górze, w większym stopniu wykorzystują orkiestrę, co nadaje im większej panoramiki (6,19,17,18).
Temat Bonda wykorzystywany jest trochę kameralnie, ale słyszymy go dokładnie tam gdzie jest potrzebny (13, 2, 9)

Wersja zremasterowana, dostępna nareszcie w Polsce, w porównaniu z oryginalnym LongPlayem z 1981r, zawiera ponad 20 minut dodatkowego materiału. Dźwięk jest czysty, pełny i soczysty, jak na swój wiek brzmi znakomicie. Wewnętrzna wkładka zawiera wiele zdjęć, opis każdego utworu, oraz "rys historyczny" dotyczący wszelkich okoliczności produkcji tego filmu, bardzo ciekawie napisany przez Jeffa Bonda - jednego z głównych, powiedzmy "dziennikarzy", znakomitego, amerykańskiego miesięcznika o muzyce filmowej: Film ^*Score Monthly (naprawdę polecam).

Największa wada tej płyty to niestety archaiczność (po przez disco - elementy, słychać wiekowość kompozycji), oraz zbyt duże użycie (typowych dla tych lat) syntezatorów w niektórych kompozycjach, co sprawia że lekko ocierają się one o kicz.
Jednak melodyczność tematów, przebojowość i fantastyczny klimat kompozycji Contiego sprawia, że muzyczni Bondomaniacy nie mogą przejąć obok tego wznowienia obojętnie. Pozostali, przed zakupem powinni albo obejrzeć film (polecam) lub przesłuchać kilka fragmentów tej płyty, lecz ostrzegam, w tym wypadku pozory mylą.

Tweet

Zobacz także:

Moonraker

Ośmiorniczka (Octopussy)