Żyj i pozwól umrzeć (Live And Let Die)

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

W 1973 roku powstał ósmy już film o przygodach agenta 007 pt. Żyj i pozwól umrzeć. Przyznam, że to mój kandydat do tytułu najgorszego filmu z cyklu. Nawet James Bond wszechczasów, czyli Roger Moore, rewelacyjnie debiutujący w tej roli, nie był w stanie uratować filmu z tak kiepskim scenariuszem.

Skłóconego z Harrym Saltzmanem Johna Barry`ego, w roli kompozytora zastąpił George Martin - producent płyt legendarnej grupy The ^*Beatles. Martina nazywano "piątym Beatlesem", bowiem towarzyszył on grupie aż do końca jej istnienia i miał bardzo duży wkład w jej sukcesach. Jego imieniem nazwano nawet londyńskie studio nagraniowe przy Abbey Road. Martin do współpracy przy Live And Let Die zaprosił samego Paula McCartneya. Ten wraz z żoną Lindą skomponował klasyczną już, przebojową piosenkę tytułową, którą wykonali wraz z własnym zespołem The Wings. Stała się ona jednym z największych bondowskich hitów docierając do pierwszej dziesiątki listy przebojów BillBoardu i zdobywając nominację do Oscara. Dodam, że na albumie mamy również drugą wersję tego niezniszczalnego klasyku (pod numerem 8), zaśpiewaną "czarnym" głosem przez BJ Arneau.

Natomiast ^*score skomponowany do tego filmu przyniósł kilka nowinek. Martin wzoruje się tutaj na bondowskim stylu Barry`ego, ale charakterystyczne jazzowo-symfoniczne brzmienie miesza z modnymi wówczas trendami muzycznymi tj. wczesnym disco, rockiem i funkiem. Ponieważ jak wiadomo film ma egzotyczne lokacje, skłoniło to Martina do dorzucenia elementów etnicznych, głównie karaibskich i afrykańskich.

Dziełko Martina ma niespecjalnie skomplikowaną strukturę. Kompozytor bardzo mocno eksploatuje tu James Bond Theme - najczęściej połączony z drugim tematem własnego autorstwa, (w utworach nr.3,4,5,9,10,12,19,21) zaaranżowany głównie na dęciaki, gitarę i ^*smyczki. Dobrze się złożyło, że Martin przeplata te motywy rozmaitymi funkowymi i smyczkowymi wstawkami, ale takie częste wykorzystywanie motywu w bardzo podobnych, niemal identycznych aranżacjach (Martin zmienia tylko ^*akcent na poszczególne instrumenty) niestety spowodowało, że czułem się znużony już po kilku przesłuchaniach płyty. Rzecz jasna James Bond Theme znajdziemy również w kawałkach nr.14 i 15. W większości utworów akcji i suspensu Anglik postawił na melodyjność (z czego zdecydowanie się cieszę), troszkę rezygnując z funkcjonalności kompozycji, jak na przykład w Whispers Who Dare czy Boat Chase i Underground Lair, które wykorzystują melodię tytułową zaaranżowaną na głośne dęciaki i bębny. Mimo, że akcja zahacza o Nowy Orlean, to na albumie znajdziemy ledwie jeden typowo jazzowy kawałek (nr.2). Co by nie powiedzieć, do rewelacyjnych nie należy a brzmi tak kiepsko, jakby producenci zapomnieli o nim przy remasteringu. Sporadycznie pojawiają się w tej muzyce również egzotyczne elementy, głównie w scenach odprawiania obrzędów voodoo jak i nawiązujące do filmowych, karaibskich lokacji. Odpowiednio Martin używa afrykańskich bębnów, które budują "duszną" atmosferę - w Sacrifice i Snakebite, oraz karaibskiej perkusji, trochę nieśmiało wspomagając sekcję dętą i gitarę basową w San Monique i szalonym Baron Samedi`s Dance of Death.

John Barry zawiesił bardzo wysoko poprzeczkę George`owi Martinowi. Temu drugiemu nie udało się jej przeskoczyć. Mimo, że Martin wprowadził ciekawe trendy do bondowskiej muzyki, co jest dla niego niewątpliwym plusem to jednak większość kompozycji zaaranżował "na jedno kopyto", jak i niestety nie urozmaicił tematycznie swojej partytury, co wychodzi po za filmem - muzyka stosunkowo szybko się nudzi. Mimo, że jest melodyjna i całkiem atrakcyjna brzmieniowo, to z jej słuchania niestety nie płynie tyle przyjemności, co z bondowskiej muzyki Johna Barry`ego. George Martin niestety nie potrafi tak jak Barry porwać słuchacza swoją muzyką. Odnoszę wrażenie, że Martin trochę za mało zainwestował w tę pracę. Na tyle mało, że przy następnym filmie zastąpił go John Barry. Mimo tego wszystkiego robotę Martina oceniam jako solidną i ponadprzeciętną. Zajmuje czołowe miejsce wśród bondowskich score`ów nie skomponowanych przez Johna Barry`ego.

Ponieważ to moja ostatnia recenzja płyty z reedycji bondowskich soundtracków A.D. 2003 nadszedł czas podsumować tą edycję. Jest udana pod wieloma względami: dodane brakujące utwory w wielu soundtrackach, wspaniale zremasteringowany dźwięk, znakomity czarno-granatowy design okładek, no i przede wszystkim bardzo atrakcyjna cena każdej z płyt. To niekwestionowane plusy. W tym słoju miodu znajdzie się jednak szczypta dziegciu. Producentom płyt nie przyszło do głowy, żeby umieścić utwory w kolejności ich pojawiania się w filmie. W związku z tym na niektórych płytach panuje zupełny bajzel. Druga rzecz - brak dodatkowych utworów na większości bondowskich soundtracków (vide opłakiwany Moonraker). Taśmy z prawie wszystkimi score`ami zachowały się w dobrym stanie, ale koncernowi EMI/Capitol brakło pieniędzy na odnowienie wszystkiego. Kolejna sprawa - notki autorstwa Jeffa Bonda. Są mało interesujące. Dziennikarz FilmScoreMonthly zamiast skupić się na muzyce, historii powstania każdej partytury i jej kompozytorze czy wreszcie opiniach twórców, niestety zajął się powszechnie znanymi faktami na temat każdego filmu i innymi zbędnymi pierdołami. Szkoda.

Generalnie oceniam tą produkcję bardzo pozytywnie. Myślę, że w pełni usatysfakcjonowała większość fanów agenta 007. Nikt jednak nie wie, kiedy doczekamy się następnej edycji, zapewne zawierającej kolejne kompletne soundtracki. Może przyjdzie fanom Bonda poczekać dziewięć lat, do jubileuszu 50-lecia filmowych przygód agenta 007. Kto wie czy tak nie będzie.

Tweet

Zobacz także:

Diamenty są wieczne (Diamonds Are Forever)

Człowiek ze złotym pistoletem (The Man With The Golden Gun)