Ghost Rider

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Moda na filmowe adaptacje komiksów nie przemija. Choć często są to produkcje marnej jakości (Daredevil, dwie części Spidermana), na których krytycy nie pozostawiają suchej nitki, to jednak pieniądze zostawione w kasach kin przez masową publiczność decydują o kręceniu kolejnych efektownych bajek. W fabryce snów nikt zdaje się nie przejmować zdaniem wiernych fanów komiksowych bohaterów, którzy nieraz cierpią katusze patrząc, co wyczynia się z ich ulubieńcami. Z pewnością wielu z nich kolejny powód do narzekań będzie miało w tym roku, bowiem na ekran przeniesiono przygody następnego herosa, który zaistniał kiedyś w komiksach publikowanych przez słynne wydawnictwo Marvel. Mowa o Johnnym Blaze - motocykliście, który za cenę życia swego ojca podpisuje pakt z diabłem, stając się Ghost Riderem, płonącym szkieletem wyjeżdżającym co noc na połów grzeszników.

Choć kompozytor Christopher Young zdawał się być optymalnym kandydatem do tego mrocznego obrazu - wszak demoniczne i piekielne klimaty a także tematyka walki ze złem są niemalże jego specjalnością - to jednak pewnym zaskoczeniem dla wielu fanów filmowych brzmień była wiadomość, że zilustruje on Ghost Ridera. Spodziewano się kogoś z samego hollywoodzkiego czuba, a nie kompozytora od wielu lat balansującego między drugą a pierwszą ligą amerykańskich ilustratorów. Ten obraz oraz Spiderman 3 to dwa prestiżowe projekty, które są dla Younga szansą na zawojowanie Hollywood, jednakże trudno po przesłuchaniu Ghost Ridera o stwierdzenie czy pierwsza z szans została wykorzystana - czas pokaże.

Aparat wykonawczy, jakim posługuje się Christopher Young w Ghost Riderze jest monstrualny. Blisko stu-osobowa orkiestra symfoniczna plus 32-osobowy chór mieszany to coś, nad czym wielu kompozytorów nie zawsze potrafi zapanować, ale stary wyjadacz Young to postać lubująca się właśnie w tworzeniu monumentalnych, rozdmuchanych ilustracji. Jego ceniony ?gotycki? styl komponowania zagościł już w ilustracjach kilku gatunków filmowych - od Hellraisera II po drugą część Spidermana. Właśnie dlatego to ?Bella Lugosi muzyki filmowej? został zatrudniony, aby w bardzo spektakularny sposób uwieńczyć muzycznie dzieło Marka Stevena Johnsona. Przyprawiające o gęsią skórkę brzmienie orkiestry symfonicznej a także przeszywający, apokaliptyczny chór mieszany stały się również podstawą ilustracji Ghost Ridera i to nimi Young uderza w słuchacza już w pierwszej kompozycji. Poznajemy w niej temat główny dzieła - kilku-nutowy, sprawiający wrażenie niedokończonego i niedopowiedzonego, brzmi złowrogo za sprawą ?westernowej? gitary i ^*waltorni, ale przykuwa uwagę przede wszystkim idealnym oddaniem tragizmu postaci motocyklisty zmuszonego sprzedać duszę diabłu.

O ile konwencja zaproponowana w pierwszym utworze może nikogo nie zdziwi, to z pewnością wielu słuchaczy zrobi wielkie oczy słuchając kolejnych kompozycji - któż by się bowiem spodziewał Christophera Younga łączącego heavy metal z symfonią! Daleki jestem w tym miejscu od słania peanów pod adresem twórcy za jego oryginalność, ponieważ zdaję sobie sprawę, że podobny muzyczny miks musiał zostać podłożony w filmie za temp-track. Niemniej jednak zaskoczyła mnie jedna rzecz - z jakże dziecinną łatwością i swobodą Amerykanin operuje gitarami elektrycznymi i w ogóle metalową stylistyką. Jak rasowy metalowiec radzi sobie na nigdy wcześniej nie zbadanym terytorium. Jego połączenie ciężkiego brzmienia z orkiestrą niejednokrotnie przywołuje dokonania Metalliki z ich bestsellerowego albumu S&M. Young odpowiednio wykorzystując gitary, zbudował hipnotyzującą atmosferę kompozycji i uczynił ją bardziej motoryczną. Mocno wybijane perkusyjne rytmy nadają muzyce Younga pewnej rytualności, zaś soczyste i iskrzące zarazem brzmienie gitar tworzy iście piekielny, gorący klimat. Konwencja heavy i thrash-metalowej muzyki wzbogaconej o masywne chóry i orkiestrę potrafi zwalić z nóg. Nieprawdopodobnie efektownie brzmi tu zwłaszcza hit albumu More Sinister Than Popcorn, gdzie Young puszcza oko do słuchacza prezentując, obok owej rytualnej muzyki, kilka swoich sprawdzonych chwytów z głośnymi uderzeniami apokaliptycznego chóru i orkiestry a także rozrywającymi głośniki przepotężnymi ^*glissandami waltorniowymi, które słyszeliśmy już m.in. w Tales From The Hood (lubi z nich też skorzystać także Elliot Goldenthal).

Nie tylko smolisto-czarnymi i ognistymi refleksami mieni się ilustracja Christophera Younga. Nawet najbardziej wyrafinowane i apetyczne muzyczne danie bez odprężającej przerwy potrafiłoby przyprawić o ból brzucha z powodu przesytu. Takim relaksującym przerywnikiem jest temat miłosny z A Thing for Caren Carpenter i Serenade to a Daredevil`s Devil. Rozkoszna, pełna lekkości melodia z latynoską gitarą, trochę podobna do jednego z tematów z odrzuconego score`u, który Amerykanin napisał do Niedokończonego Życia. W ogóle wszelakie elementy ?westernowe? i latynoskie to mocny punkt omawianego dzieła. Należy do nich także dramatyczny motyw z pełną tragizmu meksykańską trąbką (San Venganza). Innym interesującym przerywnikiem, który pozwoli nam odetchnąć po przyprawiających o palpitację serca i przytłaczających utworach jest No Way To Widsom, kawałek bardzo kojarzący mi się ze stylem Marka Ishama, za sprawą ?mokrego? brzmienia klarnetu i dość powoli snujących się smyczków.

Ilustracja Ghost Ridera ma też swoje inne, już znacznie mniej atrakcyjne oblicze. Ujawnia się ono szczególnie w połowie i finale, gdzie metalowe brzmienia ustępują miejsca bardziej tradycyjnym środkom wyrazu. Z powodu nadmiernej ilustracyjności utworów oraz gęstej struktury kompozycji i panoszącego się chaosu, odbiór części orkiestrowych kompozycji pozostawia wiele do życzenia. Narracja prowadzona jest w bardzo nieciekawy i toporny sposób, a napięcie budowane jest zaskakująco nieudolnie. Youngowi nader często zdarza się też włączyć auto-pilota - momentami wręcz bezczelnie kopiuje kiedyś już wykorzystane sekwencje instrumentalne i powiela własne rozwiązania. Z poprzednio stosowanych przez Amerykanina w swojej muzyce akcji elementów, szczególnie rzucają się w uszy ?huraganowe? ^*smyczki łączone z punktowymi wejściami perkusji i chóru a także wejścia mieszanego chóru i orkiestry na bardzo wysokie rejestry (w zasadzie nieodzowny element każdej horrorowej ilustracji Younga). Swoją nierówną ilustrację Young pieczętuje w niezbyt chwalebny moim zdaniem sposób - muzycznym potworkiem stworzonym pod publiczkę. Druga połowa utworu The West Was Built On Legends jest bowiem niestrawnym połączeniem chóralnej muzyki skażonej syndromem Carminy Burany z mediaventurowskimi ^*orkiestracjami i rytmiką.

O takich ilustracjach, jak Ghost Rider można powiedzieć, że są beczką miodu ze szczyptą dziegciu. Mamy tu szalenie efektowny mariaż symfonii i rocka, kunsztowne chóralno-symfoniczne rzemiosło, przy którym momentami ręce składają się do oklasków, i melodykę stojącą na solidnym poziomie, cały zaś ^*score jest zaprezentowany na albumie w dosyć rozsądny i przemyślany sposób, ale niesmak pozostawia po sobie część orkiestrowej muzyki akcji i underscore, napisanych bez inwencji i polotu, lecz z pewnym wyrachowaniem, automatycznie. Nie oznacza to jednak, że Ghost Ridera można polecić jedynie miłośnikom kompozytora. Wręcz przeciwnie, osoby, które nigdy wcześniej nie zetknęły się z twórczością Christophera Younga, a już szczególnie takimi kompozycjami jak Species, Urban Legend, The Core, Hellraiser 2 czy dodatkową muzyką ze Spidermana 2, nie odczują aż tak bardzo wtórności najnowszego dzieła Younga, dlatego zwłaszcza im je polecam. Jestem zresztą pewien, że tym efektownym i spektakularnym dziełem zyska on sobie wielu nowych, młodych fanów. ^*aria

Tweet

Zobacz także:

Spider-Man

Spider-Man 2