Niepamięć (Oblivion)

Kup tę płytę w: iTunes za 12.99

Mając w pamięci debiutancki film fabularny Josepha Kosińskiego Tron: Dziedzictwo, liczyłem, że Niepamięć będzie równie emocjonującym spektaklem audiowizualnym. Niestety trochę się rozczarowałem, chociaż nie powiem, żebym podczas seansu się nudził. Niewątpliwie film został dopieszczony od strony wizualnej. Efekty specjalne robią spore wrażenie, również dlatego, że nie użyto ich w nadmiarze, a wizja wyniszczonej i opustoszałej planety Ziemi intryguje, pomimo kilku infantylnych elementów (np. co raz widzimy zgliszcza najsłynniejszych amerykańskich budowli, tak jakby one jedyne zdołały zachować swój kształt po inwazji obcych). Warto dodać, że wiele elementów scenografii zostało zaczerpniętych z najsłynniejszych filmów science fiction, takich jak Odyseja kosmiczna. Sceny akcji trzymają w napięciu, ale ich efekt psuje gra Toma Cruise`a, który wygląda jak chłopiec, bawiący się samolocikami, oraz grafomańskie dialogi, zwłaszcza w drugiej części filmu. W Niepamięci najbardziej rozczarowała mnie jednak muzyka.

Ścieżka dźwiękowa z poprzedniego dzieła Kosińskiego Tron: Dziedzictwo była prawdziwym wydarzeniem 2010 roku. Francuski duet Daft Punk stworzył muzykę niezbyt oryginalną pod względem kompozytorskim, ale szalenie efektowną brzmieniowo i silnie oddziałującą w filmie. Wydaje się, że reżyser chciał powtórzyć tamten sukces, znów angażując zespół niezwiązany z muzyką filmową. Wybór padł na M83, francuską grupę, która łączy elektronikę z rockiem. Tym razem jednak zespołem pokierował doświadczony kompozytor muzyki filmowej Joseph Trapanese. Ich wspólne dzieło pełni podobną funkcję jak w Tronie, czyli pomaga rozwijać narrację i potęgować napięcie, ale w przeciwieństwie do kompozycji Daft Punk nie kreuje specyficznego klimatu opowieści. Muzyka do Niepamięci jest do bólu wtórna i przewidywalna. W dużej mierze opiera się na ciągłym ostinato smyczków, wspomaganych elektroniką, znaną z ilustracji wielu innych filmów sci-fi. Znamienne, że w istotnych pod względem ilustracyjnym momentach artyści stosują najbardziej oklepane rozwiązania, jak zapoczątkowane w Incepcji, a wykorzystywane później w co drugim zwiastunie mocarne, złowrogie dźwięki puzonów. Pod względem harmonicznym i rytmicznym mamy do czynienia z kopią dzieł Hansa Zimmera. Z kolei niektóre sekwencje elektroniczne są żywcem wzięte z Trona.

Najlepsze wrażenie robią w Niepamięci utwory spokojne, np. Jack`s Dream, mające w sobie szczyptę kinowej magii. Pozostała większość wydaje się, przez swoją wtórność, dosyć prostacka, chociaż obiektywnie nie odbiega znacząco od Trona. Udana jest natomiast piosenka, wybrzmiewająca na napisach końcowych - myślę, że będziemy o niej pamiętać.

Obejrzyj materiał o powstawaniu filmu i muzyki:

Tweet