Touch, The

The Touch to nowy film, do którego soundtrack napisany przez Basila Poledouris określany jest jako wielki powrót tego kompozytora. W jego filmografii od dłuższgo czasu brakowało kompozycji tak wybitnych, jak te, które tworzył np.: w latach `80. Czy rzeczywiście The Touch to powrót mistrza?

Ponieważ film ten to produkcja chińska i akcja rozgrywa się w Chinach, dlatego znajdziemy tu całkiem sporo tradycyjnych instrumentów chińskich. Nie zabraknie także orkiestry, choć nie jest ona największa, a jej brzmienie jest nieco przytłumione. Ale to co tak na prawdę dominuje na tej płycie, to instrumenty perkusyjne wszelkiego rodzaju. Usłyszymy mnóstwo bębnów, ksylofonów itp, choć spora ich część pochodzi z syntezatorów.

Nowym elementem dla Poledourisa jaki wprowadza ta płyta, jest styl. Nowoczesny, z dużym naciskiem na rytmikę, niestety bardzo minimalistyczny. Kompozytor w dużej mierze ograniczył rolę orkiestry do akompaniatora, podczas gdy na pierwszym planie grają właśnie instrumenty perkusyjne i elektroniczne. Ten nowy styl Poledourisa raczej mi się nie podoba. Kolejną rzeczą, która bardzo zraziła mnie do tego soundtracku jest brak wyraźnego tematu przewodniego. Motywy przewodnie zawsze były mocną stroną tego kompozytora - w końcu to on stworzył tematy, które dziś są uważane wręcz za kultowe. Owszem, znajdziemy tu melodię, którą można by określić jako przewodnią, jednak jest ona za mało wyrazista.

Nie uważam jednak, żeby cała ta płyta byłą zła. Zdarzają się utwory bardzo ciekawe. Legend Of The Touch, rozpoczynający płytę jest właśnie takim utworem. Bardzo delikatny, stopniowo nabierający siły, w drugiej części wprowadza genialną melodię wykonywaną przez syntezator. Jest jednak trochę zbyt prosty i brakuje mu mocy, zwłaszcza w części orkiestralnej. Tej mocy nie brakuje za to w utworze I`ll Never Leave You - bardzo dramatycznym i bogatym instrumentalnie. Tu orkiestra na prawdę rozwinęła skrzydła - to jeden z najlepszych utworów na płycie. Kolejnym utworem, na który warto zwócić uwagę jest Memories Of Days Gone - bardzo spokojny, sentymentalny - tu minimalizm jest rzeczą bardzo pozytywną. Usłyszymy tu przede wszystkim orkiestrę z fletem na pierwszym planie i kilkoma instrumentami chińskimi. Oczywiście pojawiają się tu także instrumenty perkusyjne. Podobny i również wart uwagi jest Farewell Kind Soul. Początkowo jest to tylko solowy flet ze wspaniałą, prostą melodią. Później dochodzi orkiestra wprowadzając bardzo dramatyczne elementy. Dość ciekawym utworem jest także piosenka The Touch wykonywana przez Kelly Chan. Bardzo spokojna i prosta, dobrze współgra z całym soundtrackiem.

The Touch to soundtrack poprawny, a to, w moim odczuciu, za mało jak na Basila Poledourisa. Styl, który tu wprowadza, znajdziemy w wielu soundtrackach młodych kompozytorów. Zbyt wiele w nim minimalizmu i... instrumentów perkusyjnych. Słuchając tej płyty pierwszy raz miałem wrażenie, że tylko takie instrumenty można tu usłyszeć. Kolejnym dużym minusem jest brak mocnego tematu przewodniego, który nie pozwoliłby o sobie zapomnieć. Jedynie w aranżacjach na instrumenty chińskie temat ten nabiera wyraźniej formy, i wówczas rzeczywiście potrafi zachwycić (I Believe). Ale takie aranżacje nie dominują na płycie. Dlatego nie określiłbym The Touch jako: wielki powrót Poledourisa. Z pewnością jest coś bardzo nowego w twórczości tego kompozytora.


Tę płytę mogę bez skrupułów polecić każdemu, kto lubi orientalne brzmienie, zwłaszcza instrumentarium i melodykę chińską. Dla fanów Poledourisa również będzie to pozycja ciekawa. Pozostali powinni się dobrze zastanowić, zanim wydadzą kilkadziesiąt złotych. Utworów bardzo dobrych jest tu tyle samo co tych przeciętnych, a to za mało jak na tak długa płytę i na rangę tego kompozytora.

Tweet