Spider-Man 2

Kup tę płytę w: iTunes za 9.99

Niedawno napisałem, że film Spider-Man Sama Raimi`ego prezentuje niski poziom, ale nędza jego drugiej części, nakręconej dwa lata później, przekracza wszelkie granice. Reżyser postanowił bowiem nadać swemu dziełu moralizatorski ton, co w przypadku tego typu kina jest posunięciem wyjątkowo chybionym. Zalewa więc widza falą uwznioślonych, pełnych patosu kwestii, w dodatku wypowiadanych przez aktorów z nieznośną manierą. Do tego dochodzą jeszcze śmieszne problemy głównego bohatera i żałosny wątek miłosny. Wszystko to czyni Spider-Mana 2 filmem strasznie infantylnym i nudnym. I nawet efektownie zrealizowane sceny akcji oraz klasa Alfreda Moliny nie mogą zrekompensować złego wrażenia, jakie pozostawia całość.

Do skomponowania muzyki reżyser ponownie zaangażował Danny`ego Elfmana. Nie powinno to dziwić, gdyż kompozytor stworzył znakomitą oprawę muzyczną do części pierwszej. Nadał obrazowi odrębny, nowoczesny styl i przede wszystkim wzbogacił go o znakomity, charakterystyczny temat przewodni. Zatem co wykreował nowego?

Moim zdaniem niewiele. Największą niespodzianką okazało się zastąpienie muzyki Elfmana utworami Christophera Younga i Johna Debney`a w kilku scenach, które w ostatniej chwili zostały przemontowane przez Raimi`ego. ?Główny? kompozytor nie miał już bowiem czasu na naniesienie poprawek w partyturze. I to praktycznie tyle nowości. Elfman, chociaż napisał nowy score, nie wniósł do niego nic oryginalnego i, co więcej, pozbawił go charakterystycznych dla swego stylu elementów, które urozmaicały muzykę akcji z pierwszego Spider-Mana. Wyraźnie słyszalne jest jedynie pogłębienie ciężaru gatunkowego, ale niestety spowodowało ono obniżenie atrakcyjności odbioru kompozycji w oderwaniu od obrazu. Przez to większość materiału słuchanego z płyty, sprawia wrażenie przyciężkiego. Rewelacyjny temat przewodni został poddany lekkiemu liftingowi - według mnie niepotrzebnemu - to znaczy mocniej okraszono go elektroniką i chórem a także w kilku miejscach inaczej poprowadzono frazy. Zmiany wydają się być dokonane na siłę, jakby tylko dla samego ich faktu. Szkoda też, że Elfman nie skomponował wyrazistego tematu przeciwnika Człowieka-Pająka, czyli Doc Ocka. Wprawdzie słyszane w Doc Ock`s Machine krótkie, kroczące motywy na cressendzie, imitujące sposób poruszania się jego machiny, rewelacyjnie sprawdzają się w filmie, to jednak po twórcy Batmana można było się spodziewać czegoś bardziej złożonego.

Ponieważ muzyka do Spider-Mana 2 ma wysoki poziom techniczny i kilka efektownych rozwiązań (zwłaszcza kulminacje z efektowną harmoniką i orkiestracją), wystawiam jej niewiele niższą ocenę niż ?jedynce?. Ale jeśli nie jesteście wielkimi fanami kompozytora, radziłbym poprzestać na zakupie właśnie pierwszego soundtracku.

Trzecią część Spider-Mana, która do polskich kin trafi w maju przyszłego roku, ilustruje Christopher Young. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że wniesie on trochę świeżości do serii, a sam film odejdzie od głupoty poprzednich części.

Tweet

Zobacz także:

Spider-Man

Hulk (The Hulk)

Mission: Impossible