Zmierzch (Twilight)

Płytę dostarczyła firma:

Jednym z największych przebojów kinowych w Ameryce w 2008 roku, filmem, który pokonał Jamesa Bonda, zwierzaki z Madagaskaru i miłośników ABBY, okazał się Zmierzch na podstawie popularnej powieści Stephenie Meyer. Historia młodej dziewczyny zakochanej w wampirze przyciągnęła na sale kinowe tysiące nastoletnich czytelniczek (a także ich matek, ponoć niekiedy równie zafascynowanych rzeczoną historią). Komercyjny sukces mrocznej love story już zaowocował kolejnymi odsłonami w księgarniach, w planach również następne filmy.

Oryginalną muzykę do Zmierzchu napisał Carter Burwell, kompozytor kojarzony przede wszystkim z obrazami braci Coen i Spike`a Jonze. Charakteryzuje ją, podobnie jak całą ścieżkę dźwiękową (z piosenkami włącznie), mroczny rockowy pazur, nie pozbawiony jednak sporego ładunku melancholii.

Trzeba przyznać, że Burwell odnalazł się w tej stylistyce całkiem dobrze, a jego kompozycje wypadają wiarygodnie. Dominuje w nich bogate brzmienie gitar i perkusji, wsparte przez dyskretną prace instrumentów smyczkowych i dętych drewnianych. Efekt przypomina do pewnego stopnia to, co możemy usłyszeć u Clinta Mansella w ródle, z tą różnicą, że tam ^*smyczki były znacznie bardziej wyeksponowane.

Fundamentem kompozycji Burwella jest zderzenie dwóch rzeczywistości - zimnego i drapieżnego świata wampirów i pełnego ciepła, reprezentowanego przez główną bohaterkę, Bellę. Pierwszy opisany został za pomocą przeciągłych, niemal wyjących riffów i równie długich, bardzo chłodnych w brzmieniu dźwięków sekcji smyczkowej. Drugi został zbudowany głównie poprzez delikatne brzmienie fortepianu. Na nim oparty został temat miłosny, którego kwintesencją jest najlepszy utwór na płycie, czyli Bella`s Lullaby. Jak przyznał sam kompozytor, jest to melodia, którą napisał wiele lat temu po rozstaniu z kobietą, którą kochał. Utwór rzeczywiście cechuje się sporym ładunkiem lirycznym, jest przy tym stonowany i ani na chwilę nie popada w melodramatyczna egzaltację. Za tę bezpretensjonalność należy się Burwellowi plus.

Najciekawsze kompozycje łączą w sobie cechy obydwu powyższych składowych. W Who Are They? gitara basowa i perkusja skontrastowane zostały z subtelną wokalizą, w Phascinacion Phase słyszymy natomiast przeplatające się ze sobą ostrożne dźwięki gitary i fortepianu. Interesująco wypada również I Would Be the Meal, w którym kompozytor urozmaicił paletę brzmieniową o tamburyn i ^*pizzicato kontrabasu.

Utwory - jeśli mogę użyć takiego określenia - indywidualne nie są już niestety tak ciekawie. Choć Burwellowi udało się uniknąć stworzenia bezdusznej i niemelodyjnej papki, jego muzyka w większości nie wychodzi poza nastrojowe tło. Wszechobecna melancholia może dość szybko zacząć męczyć, tym bardziej, że nie zostaje niczym zrównoważona. W tej muzyce nie słychać bowiem ani zmysłowości, ani dramatu, które wpisane powinny być w historię młodych kochanków. Powoli wygrywane i często zapętlone frazy dają poczucie zawieszenia w czasie i przestrzeni, którego nie osłabiają nawet co mocniejsze akordy czy dynamiczna perkusja (wyjątkami są tu całkiem energiczne Bella Is Part of the Family oraz Tracking). Z drugiej strony taki album sprawdzi się doskonale, jeśli ktoś lubi zatopić się w ponure klimaty, najlepiej w pochmurne jesienne popołudnie, albo po prostu, gdy komuś zależy na niezobowiązującym, acz niegłupim podkładzie muzycznym w tle.

Wielbicielom ostrzejszego grania, którzy jednak nie gustują w muzyce instrumentalnej, pozostaje sięgnąć po album z piosenkami. Na krążek składają się utwory popularnych grup rockowych, takich jak: Linkin Park, Muse, Paramore i in. Część z nich została napisana specjalnie do filmu. Fanów obrazu z pewnością zainteresuje fakt, że jedną z piosenek, Never Think, wykonuje grający główną rolę Rob Pattinson. Album zamyka jedyny utwór pochodzący z krążka instrumentalnego, czyli Bella`s Lullaby Cartera Burwella. O ile pierwsza połowa płyty jest zagrana dość energicznie, w drugiej zaczynają dominować utwory wolne i coraz bardziej smętne, niczym o późnej godzinie na szkolnej potańcówce. Pewnie to nie przypadek, w końcu muzyka, jak i film, kierowane są przede wszystkim do nastoletniego odbiorcy. Samych kompozycji nie podejmuję się oceniać (gwiazdki dotyczą tylko albumu Burwella), bo pochodzą z tak odległej dla mnie dziedziny, że po prostu brak mi rzetelnych kompetencji. Wiem jednak, że taka twórczość ma swoich zapalonych fanów i to właśnie oni najlepiej będą wiedzieć, czego po tej płycie mogą oczekiwać.

[Poniżej prezentujemy okładkę albumu z piosenkami]
[Gwiazdki w ocenie dotyczą wyłącznie albumu-score]

Tweet

Zobacz także:

Księżyc w nowiu (The Twilight Saga - New Moon)

Zaćmienie (The Twilight Saga - Eclipse)