Rapa Nui

Stewart Copeland to raczej mało znany kompozytor, ale w swoim dorobku ma kilka bardzo ciekawych soundtracków, często takich, które można by określić jako eksperymenty. Myślę, że Rapa Nui także zalicza się do jego eksperymentatorskich dzieł.

Na tej płycie znajdziecie: orkiestrę, elektronikę, etniczne chórki i instrumenty oraz mnóstwo bębnów. Jest to soundtrack różnorodny, więc są tu zarówno utwory spokojne, jak i kipiące dynamiką. Ale wszystkie mają jedną wspólną cechę: są bardzo "dzikie" - a to za sprawą bębnów, które często zajmują pierwszy plan. Orkiestra została ograniczona do sekcji smyczkowej i pojawia się w tle. Od czasu do czasu usłyszymy także fortepian, który o dziwo dobrze współgra z tymi wszystkim etnicznymi rytmami. Jest tu także mnóstwo różnego rodzaju fletów i piszczałek.

Utwór Rapa Nui (Main Title) oraz Ay Manu Wata Hai (End Titles) to najlepszy przykład połączenia tak różnych elementów muzycznych. Rozpoczyna się od dzikiego rytmu wybijanego na bębnach, po chwili w tle pojawia się orkiestra, do tego dochodzi fortepian, a całości dopełnia etniczny chórek mieszany.

Rapa Nui to soundtrack niebanalny, oryginalny jak i nowatorski. W dodatku równie dobrze słucha się go z obrazem jak i bez. Jest tu wiele utworów bardzo dyanamicznych - wesołych i mrocznych - ale są też spokojne, suspensowe. W większości to jednak muzyka niekonwencjonalna, bardzo odmienna od typowych soundtracków.

Słuchałem tej płyty setki razy, ale nigdy mi się nie znudziła - bardzo polecam, zwłaszcza osobom poszukującym czegoś nowego, nieszablonowego.

Tweet