Deja Vu

Tony Scott swoim najnowszym filmem Deja Vu po raz kolejny udowodnił, że doskonale sobie radzi z filmami sensacyjnymi. W scenach akcji popisał się niezwykłą wirtuozerią, tworząc bardzo dynamiczne i trzymające w napięciu sekwencje, równie dopracowane, jak w świetnym Wrogu Publicznym z 1998 roku. Jednak mimo to Deja Vu nie zrobiło na mnie większego wrażenia, a to ze względu na kiepski scenariusz. Niestety, w dzisiejszych czasach powstaje coraz mniej przemyślanych fabuł, za to hollywoodzka sztampa, albo przekombinowane, pseudo-intelektualne historyjki pojawiają się jak grzyby po deszczu. A film Scotta ma niestety cechy jednego i drugiego rodzaju słabego kina. Szkoda, że niezły pomysł, obiecujący początek i nieprzeciętna gra Denzela Washingtona zostały zmarnowane dziwaczną formą, brakiem logiki oraz schematycznością.

Deja Vu zilustrował Harry Gregson-Williams i jest to już jego piąta współpraca z Tonym Scottem. Niestety muszę powiedzieć, że niezły Zawód: Szpieg nadal pozostaje jedynym ciekawym projektem obu artystów. Williams, podobnie jak we Wrogu Publicznym (ten w duecie z Trevorem Rabinem) czy Człowieku w ogniu, znów powiela schematy. Są to klisze stworzone przez niego samego jeszcze w ^*Media Ventures. Deja Vu wypełnia zatem cała masa brzmień i rozwiązań harmonicznych, znanych z wcześniejszych kompozycji twórcy Królestwa Niebieskiego. Wszystkie utwory sprawiają wrażenie, jakby były mechanicznie sklejane na komputerze - gotowe motywy i brzmienia łączone, jak loopy przez DJ`ów. Muzyka ta nie wpływa na emocje widza (stanowi jedynie niezwracające uwagi tło akcji, tylko czasami potęguje napięcie niektórych scen), już nie mówiąc o jej fatalnym odbiorze poza obrazem. Właściwie non stop słyszymy pulsujące sample perkusyjne, syntetyczny, sztucznie dynamizowany fortepian i kwintet smyczkowy, który na dobrą sprawę też mógłby pochodzić z komputera. Nie ma mowy o jakiejkolwiek formie, logicznej strukturze, sprawiającej, że utwory nadawałyby się do wydania na płycie. Wyjątkiem jest melodyjny temat liryczny, pojawiający się w Tell Me the Truth, ale wątpię żeby był w stanie na dłużej zainteresować słuchacza.

Przy nieciekawym scorze zaskakująco dobrze wypada piosenka, autorstwa Williamsa, wykonana przez Macy Grey. Czarny, ale przybrudzony głos wokalistki intryguje, a współbrzmienia harmoniczne oraz aranżacja wybijają się ze sztampy.

Harry Gregson-Williams w przeciwieństwie do Tony`ego Scotta nie czuje się dobrze w kinie akcji i nie ma pomysłu na ciekawe zilustrowanie filmu sensacyjnego. Może reżyser Deja Vu powinien do swojego kolejnego dzieła zaangażować Johna Powella?

Tweet

Zobacz także:

Człowiek w ogniu (Man on Fire)