Ur. 8 maja 1972 roku, Los Angeles, USA

Brian Tyler, to przykład kompozytora młodego pokolenia, który w ciągu raptem 12 lat zapracował sobie na miano ulubionego twórcy muzyki do filmów raczej pozbawionych artystycznej głębi, nastawionych za to mocno na komercyjne wyniki i nieskomplikowaną rozgrywkę. Najczęściej typowało się tego kompozytora jako następcę, ś.p. Jerry`ego Goldsmitha, który był niezaprzeczalnym mistrzem kina akcji. Od początku jednak, Brian Tyler miał kłopoty z oryginalnością własnego języka muzycznego, częściej inspirując się twórczością innych, bardziej utalentowanych i znanych kompozytorów. W niczym to jednak nie przeszkadzało muzykowi w karierze zawodowej, gdyż producenci nadal bardzo chętnie angażują go do swoich projektów. Dlaczego? Brian Tyler, to obecny odpowiednik świata muzyki filmowej na erę tzw. ?temp - tracku?, w którym czuje się doskonale. Kompozytor pisze muzykę wiernie trzymając się wskazówek reżyserskich, nie narzucając się zbytnio ze swoim stylem, tempo pracy ograniczając do minimum i rozpisując swoje partytury na duże zespoły orkiestrowe. Na pewno Tylerowi pomaga fakt, że potrafi grać na różnych instrumentach, choćby fortepian, gitara, perkusja lub trąbka.

Zanim w roku 1997 zajął się na poważnie pisaniem muzyki filmowej, pracował w różnych orkiestrach i zespołach muzycznych, a nawet śpiewał w chórach. Bycie człowiekiem - orkiestrą z pewnością bardzo pomagało młodego muzykowi w nabieraniu doświadczenia i wyrabianiu znajomości w branży. W tej ostatniej kwestii pomagało mu bycie wnukiem Waltera Tylera, znanego scenografa hollywoodzkiego, zdobywcę 9 nominacji do nagrody Akademii Filmowej i Oskara za dramat Cecil B. DeMille`a Samson and Delila z 1951 roku. W międzyczasie rozwijał swój repertuar, pisząc różne miniaturki muzyczne, które miał okazję zaprezentować publicznie w czasie tournee pod USA i Rosji. Punktem zwrotnym było spotkanie dyrektora muzycznego wytwórni 20th Century Fox, Richarda Krafta, który ukierunkował karierę młodego Tylera na kino i muzykę filmową.

Dzięki tej protekcji, początkujący kompozytor dostał tradycyjną szansę pokazania swojego talentu najpierw na małym ekranie. W latach 1997-2001 napisał muzykę do takich produkcji telewizyjnych jak Jenny, Final Justice lub Sirens. Propozycja pracy na dużym ekranie przyszła już w 1998 r., gdy Lance Munga zatrudnił 26-letniego kompozytora na planie Six -String Samurai. To był troszkę dziwny film, stanowiący połączenie kina kopanego i strzelanego, z elementami s-f i musicalu. Mocnym punktem muzycznej strony filmu była także piosenka On My Way to Vegas, którą napisał i wykonał sam Brian Tyler. W kolejnych latach Tyler kontynuował prace nad następnymi produkcjami kinowymi, najczęściej dramatami, w których stopniowo odkrywał swoją umiejętność pisania prostych, melodyjnych, orkiestrowych partytur, takich jak The 4th Floor, Panic, Terror Tract lub obfitujący z jazzujące klimaty Plan B. Na szersze wody Tyler zaczął wypływać w 2001 roku, gdy Bill Paxton zatrudnił go na planie swojego debiutanckiego thrillera/horroru pt. Frailty. Sam reżyser ocenił jego muzykę jako ?połączenie klasyki i mroku?. To był przełom, którego młody kompozytor potrzebował. Już w następnym roku mógł się pochwalić jazzującym Last Call i gitarowym Bubba Ho-Tep, ale prawdziwy boom miał dopiero nadejść.

Najbardziej płodnym i twórczym okresem Tylera okazał się rok 2003. Napisał wtedy muzykę do tak cenionych prac jak thrillery / horrory Darkness Falls i The Hunted (w obu tych przypadkach młody debiutant pokazał, że muzyka do nawet mrocznych filmów nie musi być jałowa, hałaśliwa i czysto ilustracyjna, lecz może zaprezentować wigor i akcję, której nie powstydziłbym się sam Jerry Goldsmith), dwa odcinki Star Trekowe oraz klasyczny w brzmieniu, epicki Children of Diune (z uwagi na rozmach partytury i bogactwo tematyczne, praca ta jest powszechnie uznawana za najmocniejszy punkt w filmografii kompozytora) oraz Timeline, osadzony w realiach wojny stuletniej. Jako ciekawostkę należy dodać, ze Tyler odziedziczył Linię Czasu, po tym, jak partytura samego Jerry`ego Goldsmitha została odrzucona, za rzekomo zbyt małą ilość muzyki akcji. Na pewno u Briana Tylera nikt nie mógł tego zarzucić.

Od 2004 roku nastąpiło swoiste przesilenie. Tyler chciał za wszelka cenę utrzymać się w rankingu najbardziej pożądanych kompozytorów młodego pokolenia, nie chciał by producenci odstawili go na niższą półkę, sięgając po niego od czasu do czasu. Chciał być cały czas na topie. Dlatego zaczął się angażować w filmy, nie patrząc na ich wartość artystyczną, niemal kierując się zasadą: im więcej tym lepiej. Partytury kompozytora coraz bardziej stawały się wtórne i podobne nawet do wcześniejszych prac twórcy, ale plan muzyka zaczął się sprawdzać. Krytycy często obnażali ograniczoną oryginalność jego ilustracji, ale producentów to nie obchodziło - dostawali taką muzykę, jaką dokładnie chcieli; prostą, melodyjną i na wysokim poziomie technicznym. A odbiorca z wyłączonym alarmem ?auto - pilot? mógł odczuwać radość, przyjemność w obcowaniu z nieskomplikowanym, prostolinijnym, melodyjnym stylem kompozytora, w dodatku opartym na solidnym najczęściej brzmieniu orkiestry. A to mogło się podobać.

Nic dziwnego, że CV Briana Tylera z roku na rok wzbogacało się o nowe tytuły. A oto przecież chodziło, zwłaszcza, że Tyler brał dosłownie wszystko jak leci. W chwili obecnej jest ich już ponad 50, co daje przeciętnie po 4 filmy na rok. Najczęściej były to thrillery (Godsend, Paparazzi, The Final Cut i Constantine), dramaty (The Greatest Game Ever Played i Partition) lub filmy akcji (Annapolis, The Fast and the Furious: Tokyo Drift, War lub Aliens vs. Predator: Requiem). Tempo jego pracy nie zmalało od ostatnich lat. W 2008 roku, po śmierci Jerry`ego Goldsmitha, został zaangażowany do czwartej części Rambo - zresztą rok wcześniej, uznawany za twórcę lubiącego oddawać hołd starszym mistrzom, napisał muzykę do drugiej części AvP. Potem był dynamiczny thriller Eagle Eye. Potem komercyjna wizja klasycznej kreskówki Dragonball: Evolution oraz czwarte już części Fast and Furious i The Final Destination. Akcja goniła akcję, a w kolejce czekają już następne filmy, choćby Niezniszczalni (plus sequel), Bitwa o Los Angeles i piąta część Szybkich i wściekłych oraz Oszukać Przeznaczenie.

W chwili obecnej Brian Tyler przypomina istną maszynkę do ekspresowego pisania orkiestrowych partytur pod linijkę, częściej odwołując się do twórczości bardziej doświadczonych kompozytorów, choćby Jerry Goldsmith lub Hans Zimmer. Najczęściej oskarża się go o brak własnego stylu i przemawianie w muzyce ?cudzym językiem?. Przyszłość pokaże, w którą stronę będzie rozwijać się kariera Briana Tylera - czy nadal będzie wiernie trzymał się granic ?temp - tracku?, nie pozwalając sobie na żadne osobiste wycieczki, czy też końcu przemówi własnym językiem i stylem. Na razie, sprawdza się pierwszy scenariusz.


Filmografia

1997 - Jenny (serial TV)
1997 - Bartender

1998 - Final Justice (TV)
1998 - Living in Captivity (serial TV)
1998 - Six-String Samurai

1999 - Czwarte piętro (The 4th Floor)
1999 - Polisa (The Settlement)
1999 - Simon wkracza do akcji (Simon Sez)
1999 - Syreny (Sirens) (TV)

2000 - W mrokach nocy (Shadow Hours)
2000 - Przerażenie (Panic)
2000 - Trapped in a Purple Haze (TV)
2000 - Zabójcze ryzyko (Four Dogs Playing Poker)
2000 - Dom przy ulicy Grozy (Terror Tract)
2000 - Poziom 9 (Level 9) (serial TV)

2001 - Strings
2001 - Plan B
2001 - The Education of Max Bickford (serial TV)
2001 - Offside
2001 - Ręka Boga (Frailty)
2001 - Poszukiwana Jane Doe (Jane Doe) (TV)

2002 - Ostatnie wołanie (Last Call) (TV)
2002 - Bubba Ho-Tep
2002 - Łowcy wampirów: Los Muertos (Vampires: Los Muertos)

2003 - Gdy zapada zmrok (Darkness Falls)
2003 - Nożownik (The Hunted)
2003 - Dzieci Diuny (Children of Dune) (mini serial TV)
2003 - Last Stand
2003 - Star Trek: Enterprise (epizody: Regenerations i Canamar)
2003 - The Big Empty
2003 - Linia czasu (Timeline)
2003 - Zbrodnie umysłu (Thoughtcrimes)

2004 - Idealnie dobrana para (Perfect Opposites) (A Piece of My Heart)
2004 - Wersja Ostateczna (The Final Cut)
2004 - Godsend
2004 - Paparazzi

2005 - Clair Obscur
2005 - Constantine
2005 - Najwspanialsza gra w dziejach (The Greatest Game Ever Played)

2006 - Annapolis
2006 - Robak ( Bug)
2006 - Szybcy i wściekli: Tokio Drift (The Fast and the Furious: Tokyo Drift)

2007 - Finishing the Game: The Search for a New Bruce Lee
2007 - Odrzuceni (Partition)
2007 - Zabójcy (War)
2007 - Obcy kontra Predator 2 (Aliens vs. Predator: Requiem)

2008 - John Rambo (Rambo 4)
2008 - Fear Itself (serial TV, epizod: The Sacrifice)
2008 - Ostatnie zlecenie (Bangkok Dangerous)
2008 - Eagle Eye
2008 - Nowe życie (The Lazarus Project)

2009 - Pokój śmierci (The Killing Room)
2009 - Dragonball: Ewolucja (Dragonball: Evolution)
2009 - Szybko i wściekle 4 (Fast & Furious)
2009 - Oszukać przeznaczenie 4 (The Final Destination)
2009 - W nurcie życia (Middle Men)
2009 - Prawo zemsty (Law Abiding Citizen)

2010 - Vamped Out (serial TV) (sezon 1: sześć epizodów)
2010 - Niezniszczalni (The Expendables)
2010 - Hawaii Five-O (serial TV) (sezon 1: pilot)
2010 - Lego Universe (VG)
2010 - Transformers: Prime (animowany serial TV, pilot)

2011 - Bitwa o Los Angeles (Battle: Los Angeles)
2011 - Szybcy i wściekli 5 (Fast Five)
2011 - Oszukać Przeznaczenie 5 (Final Destination 5)
2011 - Terra Nova (serial TV, pilot, 13 epizodów)
2011 - Call of Duty: Modern Warfare 3 (VG)
2011 - Need for Speed: The Run (VG)
2011 - Rondo Kolumba (Columbus Circle)

2012 - Brake
2012 - Niezniszczalni 2 (The Expendables 2)
2012 - The Goats
2012 - John Dies at the End

Polecamy: www.briantyler.com


Biografię opracował Szymon Jagodziński