Do szaleństwa (Dutch)

Rok 1991, mimo bogactwa tytułów (pięć filmów), nie był wyjątkowy pod względem jakości dla Alana Silvestri. Nie zmieniło tego nawet zróżnicowanie stylistyczne; od akcji przez thriller i dramat po komedie. Wyjątkiem nie stał się też dramat komediowy Dutch w reżyserii Petera Faimana, który nakręcił tylko dwa filmy kinowe: Krokodyl Dundee (1986) i właśnie Do szaleństwa (1991). Obecnie pracuje jako producent różnych seriali TV. Film kosztował 17 milionów dolarów i wystartował na ekranach kin 19 lipca 1991 roku. Niestety, mimo iż w rolę główną wcielił się znakomity aktor komediowy Ed O`Neill jako Dutch Dooley (Świat według Bundych), produkcja przyniosła finansowe straty - do kas zwróciło się tylko 4,6 miliony. Trudno się dziwić więc, że producenci nie zaryzykowali wydania soundtracku. W obiegu funkcjonowały tylko dwa ^*bootlegi: 26-minutowy z 12 trackami i przyzwoitą jakością oraz niemal godzinny z 33 utworami i, niestety, kiepską jakością nagrania. Dopiero 19 lat po premierze, dokładnie 9 marca 2010 roku, muzyka doczekała się oficjalnej edycji w limitowanym nakładzie 1200 sztuk.

Alan Silvestri podzielił całość ilustracji na dwie części: jazzową odpowiadającą za element komediowy (Main Title) lub Be Pathetic i orkiestrowy kreujący atmosferę dramatu - Doyle Abandoned. Dla potrzeb obu tych rozdziałów Silvestri napisał dwa tematy wiodące, które były stosowane naprzemiennie, szczególnie ten ostatni - Knockout Punch, For the Record i Home / Foyer / I`m Staying. Spełniały swoją rolę muzycznego przewodnika, ale stanowiły tylko przeciętną jakość w tematyce kompozytora. Tak samo było z stylistyką akcji (Doyle Steals / Doyle`s Alive) i ?suspense`em? (Trouble on the Home Front). Poza strefą tematyczną twórca operował przetartymi już schematami. ?Underscore? nawiązywał do elementów Predatora, zwłaszcza początek I Could Sue You for This, zaś klimaty akcji pochodziły rodem z trzeciej części Powrotu do przyszłości. Silvestri podkreślając żywiołowość niektórych scen posługiwał się dobrze znanym sobie stylem popowo - jazzującym, co nadawało lekkości i humoru (Party lub Fireworks), bez konieczności odwoływania się do typowego ?mickey - mousingu?. Na albumie mamy także muzykę źródłową (Brandenburg Concerto), a więc część Koncertu Brandenburskiego Jana Sebastiana Bacha na wiolonczelę. Alan wzbogacił całość także partiami żeńskiego chóru (momentami odwołującego się do tradycji Otchłani), co miało odzwierciedlać kwestie emocjonalne i uczuć targających bohaterami (The Shelter), ale też posłużyć miało do zaznaczenia problemu zróżnicowania społecznego na tle jednej z elitarnych szkół (Campus Choir), której motyw pojawił się w filmie. W podobnym celu został napisany smyczkowy temat ?sfer wyższych? w znamiennym utworze Elegant Dinner.

Album zawierał kompletną 45-minutową partyturę uzupełnioną w filmie dodatkowo 15 piosenkami, w tym trzema zespołu ?Yello? (Tied up, Otto Di Catania i Desire). Uwagę zwróciła szczególnie muzyka jazzująca, w której Alan czuje się dobrze i tylko w 1991 roku użył jej jeszcze 2-krotnie: Babka z zakalcem i pierwsza część Ojca panny młodej. Ogólnie było miło, melodyjnie, nastrojowo, nostalgicznie, ale bez rewelacji. Nie usłyszymy tu nic nowego. Żadnych przetartych ścieżek, a raczej ?stare?, żeby nie powiedzieć ograne już schematy. Także pod względem brzmienia nie było zaskoczenia - dominowała ^*sekcja smyczkowa i fortepian. Powstała zatem praca raczej dla kolekcjonerów twórczości Alana Silvestri. Muzyka nie zmuszająca do wysiłku, idealna jako liryczne tło. Kolejny dowód na niedyspozycję kompozytora w 1991 roku.

p.s. tytuł alternatywny: Driving Me Crazy
p.s. sesja nagraniowa odbyła się w dniach 11, 28-30 maja oraz 6 i 17 czerwca 1991 roku

Tweet

Zobacz także:

Predator (bootleg)

Otchłań / Głębia (The Abyss)

Powrót do przyszłości 3 (Back to the Future Part III)

Ojciec panny młodej (Father of the Bride)